Jerzy Łęczycki

Urodził się 5 marca 1896 r. w Warszawie. Syn Witolda i Stanisławy z Sikorskich. Brat Stanisława (zob.).

Należał do tjnego skautingu w rodzinnym mieście.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Mianowany 1 października 1919 r. ppor. tab., w czerwcu 1921 r. służył w 1 dyonie taborów. Wkrótce potem przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w Lidzbarku. Pracował jako bankowiec.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK w Warszawie ps. „Niesobia”. Służył w plut. broni specjalnej 1105 VIII Zgrupowania „Krybar” Obwodu Śródmieście. Brał udział w powstaniu warszawskim 1944. W stopniu por. służył w plut. 1105 kolumny motorowej „Wydra” Grupy Bojowej „Krybar”. Uczestniczył w walkach na Powiślu. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) dostał się do niewoli niemieckiej. W 1945 r. uwolniony przez oddziały alianckie, pozostał na emigracji.

Zmarł 6 października 1977 r. na terenie Australii.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Był dwukrotnie żonaty; z pierwszą Ireną N. miał dwoje dzieci; jego drugą żoną była Władysława Marcelina N., z którą miał dwoje dzieci m.in. syna Tadeusza Zbigniewa (13 IX 1919-4 IX 1944), który jako kpr. pchor. „Wieniawa” poległ w powstaniu warszawskim.