Jerzy Lgocki

Urodził się 31 października 1893 r. w Łopusznej pow. Nowy Targ. Syn Aleksandra, ziemianina, i Anieli ze Szczytnickich. Kuzyn Stefana (zob.) i Wawrzyńca (zob.).

Od 1900 r. mieszkał w Nowym Targu, gdzie w latach 1904-1912 kształcił się w gimnazjum; matturę uzyskał w 1913 r. w gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W 1914 r. podjął studia w Akademii Handlowej w Wiedniu.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Przeniesiony do armii austro-węgierskiej, służył w 3 part fortecznej. 1 sierpnia 1916 r. awansował na ppor. rez. art. W 1917 r. ukończył kurs artylerii fortecznej w Trieście i Trydencie. Walczył na froncie rosyjskim i włoskim. W październiku 1918 r. przeniesiony do komendy placu w Nowym Targu. Brał udział w rozbrajaniu Austriaków w tym mieście (noc na 1 listopada), po czym automatycznie wstąpił do WP.

6 listopada na czele plut. zajął Suchą Górę i Głodówkę. Uczestniczył w rozmowach ze Słowacką Radą Narodową w sprawie przynależności Orawy do Polski. Od lutego 1919 r. w WP. Przydzielony do I dyonu 3 part górskiej. W 1920 r. awansował na por. art. W składzie 6 pap jako dowódca 7 baterii brał udział w walkach z bolszewikami.

Uczestnik III powstania śląskiego. Od maja 1921 r. dowodził zorganizowaną przez siebie komp. zakopiańską. Następnie dowodził 2 baterią i I dyonem w 1 dywizji wojsk powstańczych. W sposób szczególny wyróżnił się 4 czerwca 1921 r., kiedy umiejętnie osłaniał odwrót oddziałów dywizji i odparł atak niemiecki na Sławięcice. Po zakończeniu powstania w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. rez. art. z 1 czerwca 1919 r.

Był osadnikiem wojskowym. Mieszkał na działce pod Radziwiłłowem pow. Dubno. Od 1931 do 7 stycznia 1933 r. komisarz rządowy w Jaśle, był też członkiem Rady Szkolnej Miejscowej. Następnie w Zw. Straży Pożarnych Okręgu Województwa Krakowskiego.W tym też czasie mianowano go  komornikiem prowizorycznym. Ukończył kurs oficerski w Lublinie (1935 r.) i przeszedł do służby w Straży Pożarnej w Warszawie. Był tam w stopniu por. poż. m.in. dowódcą II Warszawskiego Oddziału Straży Ogniowej. W 1936 r. sprawował funkcję referenta w wydz, organizacyjno-administracyjnym Zw. Straży Pożarnych. W kwietniu tego roku został skierowany na czterotygodniową praktykę do Ochotniczych Straży Pożarnych w Łodzi. W 1938 r. został dowódcą powołanego 23 września Ochotniczego Legionu Zaolziańskiego. 1 października legion ten rozwiązano. 19 marca 1939 r. awansował na mjr. rez. art.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. Był zastępcą komendanta Straży Ogniowej dzielnicy Warszawa-Północ. Po zakończeniu walk pracował w Centralnej Szkole Pożarniczej. Był kierownikiem technicznym pożarnictwa na Generalną Gubernię. Z jego inicjatywy powstała Centralna Szkoła Pożarnicza. W styczniu (lipcu?) 1940 r. awansował na płk. poż.

23 grudnia 1939 r. współzałożyciel i komendant konspiracyjnej organizacji Strażacki Ruch Oporu „Skała” ps. „Jastrząb”, „Leszek”, „Jerzy”. Zdekonspirowany w sierpniu 1942 r., ukrywał się. W styczniu 1944 r. aresztowany, był więziony na Pawiaku i torturowany w śledztwie. 24 maja wysłany do obozu koncentracyjnego w Stutthof (nr więźnia 36 167). Należał do obozowej konspiracji. We wrześniu lub październiku przewieziony do obozu koncentracyjnego w Neuengamme (nr więźnia 60 198).

Zmarł 25 stycznia 1945 r. w obozie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Janiną Ustupską, miał syna Wiesława (21 V 1919-XI 1943), ppor. poż., zamordowanego przez Niemców w Krakowie, oraz córki Krystynę Zofię (ur. 28 IX 1923) zamężną Orlik-Ruckeman i Danutę Aleksandrę Marię (26 III 1926-1998) zamężną Górską, więźniarki niemieckich obozów koncentracyjnych.

Jest wymieniony na tablicy w I Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Targu, poświęconej poległym i zamordowanym uczniom i wykładowcom w czasie I i II wojny światowej i na pomniku na cmentarzu w Łopusznej.