Jerzy Piotr Levittoux

Urodził się 7 stycznia 1897 r. w Chrzanówce na Ukrainie. Syn Jana i Marii z Krzynkowskich. Brat Juliusza (zob.).

Maturę uzyskał w I Cesarsko-Aleksandrowskim Gimnazjum w Kijowie.

W czasie I wojny światowej od 1 września 1916 r. elew Aleksiejewskiej Wojskowej Szkoły Inżynieryjnej w Kijowie. Jako chor. sap. do połowy 1917 r. był dowódcą plut. w 6 zapasowym baonie saperów w Petersburgu. Następnie w 7 samodz. komp. telegraficznej na froncie rumuńskim. 10 maja 1917 r. awansował na ppor. sap. (z dniem 15 września 1916).

26 października 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji. Był dowódcą plut. w komp. telegraficznej 1 pinż. Po demobilizacji korpusu 26 maja 1918 r. wyjechał do Warszawy.

Awansowany przez Radę Regencyjną do stopnia por. sap. Od listopada do grudnia 1918 r. dowódca komp. w pułku telegraficznym w Warszawie. Na początku 1919 r. adiutant poznańskiego baonu telegraficznego, a następnie był w nim dowódcą komp. szkolnej. Jesienią 1919 r. wysłany do Francji, przebywał na rocznym kursie w Szkole Wojennej Inżynierii w Wersalu. Od sierpnia 1920 r. adiutant Generalnego Inspektora Wojsk Technicznych. 26 stycznia 1921 r. zatwierdzony w stopniu por. łączn. Od 1921 r. dowódca komp. szkolnej podoficerów w Kościuszkowskim Obozie Szkolnym Saperów w Warszawie.

Uczestnik III powstania śląskiego (1921). Jako szef inżynierii i saperów Grupy „Południe” m.in. organizował wysadzenie mostów m.in. na Odrze (23/24 maja i 24/25 czerwca). Po zakończeniu powstania 30 czerwca skierowany na kurs oficerów sztabowych saperów.

Od końca 1921 do 1924 r. jako referent, a potem kierownik referatu, służył w Dep. V Inżynierii i Saperów MSWojsk. Zweryfikowany jako kpt. sap. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na mjr. sap., od lutego 1925 r. był asystentem w Oficerskiej Szkole Inżynierii. Odbył staże w Szkole Strzeleckiej Artylerii, 4 plotn i Obozie wojsk Łączności. W październiku wysłany na studia do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Po jej ukończeniu jesienią 1927 r. powrócił do kraju. W latach 1927-1928 dyrektor nauk w Szkole Podchorążych Inżynierii. Od 23 sierpnia 1929 r. był wykładowcą w katedrze taktyki ogólnej Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Od 15 maja 1931 do 1933 r. był dowódcą baonu w 1 pułku panc. Następnie powierzono mu obowiązki komendanta Centralnej Szkoły Czołgów i Samochodów (potem: Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych. Funkcję tę sprawował do września 1937 r. 1 stycznia 1935 r. awansował na ppłk. dypl. sap. 24 lutego 1938 r. oddany do dyspozycji szefa Sztabu Gównego, od 1 lipca był attaché wojskowym i morskim w Tokio.

Członek komitetu redakcyjnego i współautor Encyklopedii Wojskowej.

Podczas II wojny światowej 26 października 1941 r. z personelem ambasady opuścił Tokio. Wyjechał do Szanghaju, gdzie starał się sprawować funkcję attaché przy tamtejszej Ambasadzie RP. Ostatecznie w październiku 1942 r. przyjechał do Londynu. 27 października mianowany szefem sztabu 1 DPanc. 1 stycznia 1943 r. awansowany na płk. dypl. sap. Brał udział w inwazji w Normandii.

Śmiertelnie ranny 18 lipca 1944 r. w rejonie Caen w czasie bombardowania. Pochowany na brytyjskim Cmentarzu Wojskowym w Ranville koło Caen.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, estońskim orderem Orła 3 kl. oraz rumuńskim orderem Korony Rumunii 5 kl.

Żonaty z Julią Kossowską, z którą od 1937 r. pozostawał w separacji, a potem z Janiną Drabowską (Grabowską?).