Jerzy Stanisław Flaum

Urodził się 11 maja 1898 r. w Warszawie. Syn Szymona i Franciszki z d. Sieradzew (?).

Ukończył gimnazjum w Warszawie, uzyskał dyplom technika na Wolnej Wszechnicy Polskiej, następnie studiował na Politechnice Warszawskiej.

Od 1916 r. należał do POW ps. „Śliwiński”. W okresie od października 1916 do kwietnia 1917 r. uczył się w szkole podchorążych. Następnie był sekcyjnym plut. kurierów komendy pocztowej POW, a potem instruktorem na prowincji i w Warszawie. Aresztowany przez Niemców w czasie podróży służbowej w Kutnie (1917).

Od 10 listopada 1918 r. jako dowódca oddziału akademickiego uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Potem automatycznie przeszedł do WP.

Początkowo w stopniu kan. służył w 6 pap, następnie przebywał w szkole podchorążych saperów kolejowych. Przydzielony do IV baonu saperów kolejowych, uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Brał udział w tzw. buncie gen. Żeligowskiego. Służył w baonie saperów wojsk Litwy Środkowej. Po wojnie w maju 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. sap. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 2 stycznia 1932 r. awansował na por. rez. sap.

W niepodległej Polsce pracował jako prokurent firmy „Riunione Adriatica di Sicurtá” w Warszawie.

Aktywnie uczestniczył w pracach organizacji kombatanckich. Był prezesem okręgu warszawsko-białostockiego oraz członkiem zarządu głównego Zw. Żydów Uczestników Walk o Niepodległość Polski, członkiem Zw. Peowiaków, od 1934 r. członkiem zarządu wojewódzkiego Federacji Polskich Zw. Obrońców Ojczyzny, należał do Zw. Strzeleckiego.

Po kampanii 1939 r. przedostał się na zachód. Powołany do służby wojskowej, w 1941 r. pozostawał w Stacji Zbornej Oficerów w Rothesay na wyspie Bute.

Po II wojnie światowej mieszkał w USA.

Zmarł w 1974 r. w Toledo, Ohio.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.