Jerzy Teodor Hulewicz

Urodził się 4 sierpnia 1886 r. w Kościankach w Wielkopolsce. Syn Leona i Heleny z Kaczkowskich. Brat Bohdana Józefa Floriana (zob.), Wacława Andrzeja Nikodema (zob.) i Witolda (zob.).
Uczył się w gimnazjum w Trzemesznie, skąd za udział w konspiracyjnych organizacjach uczniowskich został wydalony. Przeniósł się wówczas do Lwowa. Studiował filologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1907-1910 kontynuował studia malarskie we Francji i Szwajcarii, a w 1913 r. w Monachium.
W czasie studiów w Krakowie związał się z ruchem piłsudczykowskim. Był jego eksponentem na terenie Wielkopolski.
Od 1910 r. brał aktywny udział w prac organizacji rolniczych i kulturalnych. Był dyrektorem i prof. Szkoły Sztuk Plastycznych im. Z. Waliszewskiego w Warszawie. Redagował dział kulturalny „Kuriera Porannego”. Od 1917 (do 1922 r.) redaktor i wydawca czasopisma artystyczno-literackiego „Zdrój” w Poznaniu.
Brał udział w przygotowaniach do powstania wielkopolskiego. W czasie obrad Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu reprezentował propiłsudczykowską opozycję. Jego majątek w Kościankach stanowił punkt kontaktowy wielkopolskich piłsudczyków z Naczelnym Dowództwem WP. W Tajnym Sztabie Wojskowym w Poznaniu zajmował się informacją i propagandą. W latach 1919-1920 był żołnierzem 5 ppleg.
Literat, artysta malarz, grafik i rzeźbiarz. Współzałożyciel spółdzielni wydawniczej „Ostoja” w Poznaniu.W 1921 r. był inicjatorem założenia poznańskiego oddziału Zw. Zawodowego Literatów Polskich. W 1926 r. przeniósł się do Warszawy. Współpracował z czasopismami „Kurier Poranny” i „Zwierciadło”.
Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Po aresztowaniu brata Witolda redagował pismo „Polska Żyje”.
Zmarł 1 lipca 1941 r. w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty (od 1 VI 1912) z Wandą Karpińską, małżeństwo to było bezpotomne.