Jerzy Wincenty Babecki

Urodził się 18 kwietnia 1890 r. w Kluszewie-Szajcu pow. Ciechanów. Syn Antoniego i Józefy z Krośnickich.

Ukończył gimnazjum filologiczne w Płocku (1909). Uczestnik strajku szkolnego (1905). Po uzyskaniu matury studiował medycynę w Paryżu. Ukończył tam dziewięć semestrów.

Należał do Związku Strzeleckiego w Paryżu.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Badecki”. Od 1 września 1915 r. był lekarzem II baonu 6 pp III Brygady LP. Przeszedł całą kampanię wojenną pułku, awansując 16 kwietnia 1916 r. na chor., a 1 grudnia na ppor. san. Funkcję lekarza II  baonu sprawował do 15 czerwca 1917 r., po czym został lekarzem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. W wniosku na order Virtuti Militari, podpisanego przez Józefa Gigla napisano:

W r. 1915 z armji francuskiej przedziera się przez Szwajcarję do Legjonów, gdzie zaczyna służbę jako szeregowiec medyk. Cały czas od jesieni 1915 r. pełni funkcję lekarza II. Baonu 6 pp. ku zupełnemu zadowoleniu przełożonych i z całym oddaniem się niesieniu pomocy rannym i chorym żołnierzom. W bitwie pod Polską Górą 5.7 1916 w gradzie kul niesie wybitną pomoc rannym żołnierzom i oficerom – dając przykład wielkiego męstwa i poświęcenia. Podczas kontrataku II baonu, gdy ten zostaje odbity i na placu boju zostają ranni on spieszy z narażeniem życia z patrolem sanitarnym i zbiera pozostałych, opatruje ich tak, że dużo żołnierzy 6 pp. jemu zawdzięcza ocalenie od niewoli i wróceniu w krótkim czasie do szeregów [

20 listopada 1917 r. uzyskał dyplom lekarski na Uniwersytecie Jagiellońskim..

Od 20 listopada 1917 r. lekarz I baonu 3 Pułku Piechoty II Brygady Polskiego Korpusu Posiłkowego LP, a od 20 stycznia 1918 r. lekarz formacji marszowych w Dowództwie Uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego) został internowany przez Austriaków w Bustyahaza, w m. Dulfalva i Talaborfalva na Węgrzech. Uwolniony, wyjechał na teren Królestwa Polskiego i wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej.

Awansowany 8 listopada na por. lek. (z dniem 12 października), równocześnie otrzymał nominację na lekarza 3 pp PSZ (potem: 9 pp leg).

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) razem z pułkiem służył w Wojsku Polskim. Brał udział z wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919-1920, przeszedł całą kampanię wojenną swojego piłku. Przejściowo był także starszym ordynatorem oddziału chirurgicznego szpitala polowego nr 602. 24 września 1920 r. awansował na kpt. lek. ze starszeństwem z 1 kwietnia.

W roku 1921 ukończył trzymiesięczny kurs wyszkolenia dla lekarzy wojskowych przy Szpitalu Ujazdowskim i Szkole Podchorążych w Warszawie. W okresie 15 stycznia-15 lipca 1922 zajmował stanowisko szefa sanitarnego 3 Dywizji Piechoty Legionów. Zweryfikowany jako mjr lek. z 1 czerwca 1919. Pełnił obowiązki kierownika Rejonu Sanitarnego Równe (15 lipca - 5 września 1922). Następnie ponownie naczelny lekarz 9 pp leg. W okresie od 1 października 1923 do 8 lutego 1925 r. pozostawał w stanie nieczynnym: wyjechał wówczas na studia higieniczne w uniwersytecie w Baltimore (USA). Po powrocie do kraju został pracownikiem higieny w Wojskowym Instytucie Sanitarnym (8 lutego-10 kwietnia 1925), zaś do 20 stycznia 1928 r. kierownikiem działu szczepionek w Oficerskiej Szkole Sanitarnej. Następnie kierownik referatu higieny w Departamencie Sanitarnym MSWojsk. Należał do delegatów w komisji wojskowych lekarzy w Strasburgu, Metzu i Berlinie. 1 stycznia 1929 r. awansował na ppłk. lek. W latach 1931-1934 służył w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Zajmował wówczas stanowisko kierownika naukowego pracowni higieny wojskowej. Przeniesiony w stan nieczynny wyjechał do Liberii, gdzie w latach 1934-1935 był doradcą lekarskim prezydenta tego kraju. Zbadał warunki zdrowotne Liberii i opracował plan organizacji służby zdrowia. Po powrocie do kraju powołany do służby czynnej, z dniem 1 stycznia 1935 r. awansował na płk. lek. Od roku 1937 ponownie w stanie nieczynnym.

Mieszkał w Warszawie. Był skarbnikiem Polskiego Towarzystwa Zwalczania Gośćca.

Po kampanii wrześniowej 1939 r. przedostał się do Francji. 12 listopada mianowany szefem sanitarnym w Zarządzie Głównym PCK. Po upadku Francji ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam zajmował stanowisko szefa służby zdrowia 1 Brygady Strzelców 1 Korpusu Polskiego. Wiosną 1943 r. czasowo przydzielony do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Od 15 kwietnia 1943 r. referent służby zdrowia w Oddziale IV sztabu 1 Korpusu Pancerno-Motorowego.

Po zakończeniu wojny (8 maja 1945) powrócił do kraju. W roku 1956 był profesorem nadzwyczajnym Akademii Medycznej w Warszawie. Autor licznych publikacji fachowych.

Zmarł 21 lutego 1980 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. B-39.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi, francuską Legią Honorową 4 kl.

Żonaty z Leokadią N., miał z nią syna Jerzego (3 VI 1919 – 3 V 1933). Po jej śmierci ożenił się z Jadwigą Piątkowską i miał syna Adama (7 II 1927 – 13 X 1963), żołnierza AK, uczestnika powstania warszawskiego, oraz córkę (ur. 1934).