Joachim Hempel

Urodził się 15 stycznia 1884 r. w Dąbrowie Górniczej. Syn Jana Mariana, naczelnika górnictwa, i Leontyny z Zabielskich. Brat Stanisława (zob.).
Początkowo mieszkał w Kielcach, a od 1896 r. w Warszawie. Tam uczył się w szkole handlowej Edwarda Ronthalera. Należał do tajnych kółek samokształceniowych.
Uczestnik strajku szkolnego (1905 r.). Był delegatem Komitetu Strajkowego.
Wstąpił do PPS. Należał do jej OB, a w 1906 r. był instruktorem bojówki w Kazimierzu (obecnie część Sosnowca). Po rozłamie w partii (listopad 1906 r.) należał do PPS-Lewicy i jej OB ps. „Bonawentura”.
Po uzyskaniu matury w 1907 r. wyjechał na studia do Szwajcarii. Uczył się we Fryburgu, gdzie w 1912 r. otrzymał stopień licencjata. Następnie kontynuował naukęw Lozannie, uzyskując dyplom geologa.
Po ukończeniu studiów zamieszkał w Galicji. Był tam jednym z pierwszych geologów naftowych. W latach 1912-1921 pracował w firmie „Galicja”, a następnie (1921-1924) w firmie „Silva Plana” w Borysławiu, gdzie zajmował się poszukiwaniem nowych złóż i terenów roponośnych. W 1924 r. założył Małopolskie Tow. Płytkich Wierceń S.A., które eksploatowało teren w Dydyni koło Brzozowa. Ze względu na skromne środki, firma upadła. W latach 1925-1932 współpracował z Państwowym Instytutem Geologicznym – wykonał mapę geologiczną okolic Sanoka. Następnie do 1937 r. badał grunty w okolicach Dunajca i wyznaczył Rożnów jako miejsce pod budowę zapory wodnej na tej rzecze. Od 1937 r. do wojny pracował w firmie górniczo-hutniczej „Wspólnota Interesów”, zajmując się poszukiwaniem rud żelaza i manganu.
Podczas II wojny światowej w 1942 r. zamieszkał w Jaśle. Tam pracował jako geolog. Jesienią 1944 r., podczas odwrotu wojsk niemieckich z okolic Jasła, został zatrzymany jako zakładnik.
Po wyzwoleniu do 1952 r. zajmował stanowisko geologa w Gorlickim Kopalnictwie Naftowym.Następnie naczelnik wydz. ropy, gazu i soli w Centralnym Urzędzie Geologii.
Członek PPS, a po jej wchłonięciu przez PPR, od grudnia 1948 r. – PZPR.
Zmarł 14 sierpnia 1955 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 238.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami, w PRL otrzymał złoty Krzyż Zasługi.
Żonaty z Anną Malińską, miał z nią synów Andrzeja (1914-1943), Stefana (1921-19 VIII 1944), plut. pchor. AK, poległego we wsi Dębowa koło Jodłowej, Wacława (3 I 1923-10 VIII 1944), plut. AK, w składzie baonu „Zośka” poległego w powstaniu warszawskim oraz córkę Krystynę (ur. 1918) zamężną Niezgodę, nauczycielkę..