Bojownikom niepodległości

Józef Abramowicz

(1892-po 1938)

Abramowicz JózefUrodził się 15 listopada 1892 r. we wsi Zakanale koło Białej Podlaskiej. Syn Ignacego i Makryny z Sokołowskich.

Kształcił się w dwuklasowej szkole w Konstantynowie (ukończył ją w 1910 r.), po czym praktykował stolarstwo.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej. Służył w kolumnie samochodowej.

Był działaczem Związku Wojskowych Polaków w Homlu. Czynny w organizowaniu polskich szkół na terenie powiatu homelskiego. Uczestniczył w Zjeździe Rady Polskiej Gubernialnej.

Po utworzeniu I Korpusu Polskiego w Rosji w 1917 r. wstąpił w jego szeregi. Dowodził samochodem do czasu demobilizacji korpusu latem 1918 r.

Osadzony przez Niemców w obozie internowanych w Prużanach. Po siedmiotygodniowej kwarantannie został zwolniony. Przyjechał do Konstantynowa i tam wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Brał udział w rozbrojeniu Niemców w Konstantynowie (11 listopada), po czym został tamtejszym dowódcą.

Od 1919 r. służył w Policji Państwowej w Łukowie. Potem zwolnił się ze służby.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej miejscowości. Pracował jako mistrz stolarski w swoim zakładzie.

Działacz Związku Strzeleckiego, Związku Podoficerów Rezerwy (prezes oddziału). Należał do Ochotniczej Straży Pożarnej i Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem.

Zmarł po 1938 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Źródła

CAW, akta Medalu Niepodległości z 16 III 1937; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; „Monitor Polski” 1937, nr 64.