Urodził się 21 sierpnia 1897 r. w Lublinie. Syn Józefa i Katarzyny z Łysiów.
Podczas I wojny światowej służył Polskiej Organizacji Wojskowej, przyjął pseudonim „Kmicic”.
W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) służył w Wojsku Polskim. Uczestnik wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919; w szeregach szw. kawalerii Grupy „Bug” walczył w rejonie Lwowa. Następnie brał udział w wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920. Po wojnie ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Piechoty. 1 czerwca 1922 r. awansowany do stopnia ppor. piech. W roku 1923 odbył kurs w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, po czym podjął służbę w 11 Pułku Ułanów. 1 czerwca 1924 r. awansował na stopień por. kaw., 19 marca 1937 r. na rtm. kaw.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. sprawował funkcję oficera broni i gazowego 11 Pułku Ułanów. Dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Zamordowany w kwietniu lub maju 1940 r. w Charkowie.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansowany na stopień mjr. kaw. (2007)
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; „Monitor Polski” 1932, nr 259; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.