Józef Antoni Bydliński

Urodził się 6 lutego 1899 r. w Białej, Krakowskie. Syn Ignacego i Marii z Łuszczkiewiczów. Ukończył szkołę powszechną, po czym podjął naukę w gimnazjum w Białej. Członek Zw. Strzeleckiego w Białej. 6 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich. W stopniu szer. służył w 1 pp LP. Wyróżnił się podczas bitwy pod Łowczówkiem (25 grudnia 1914). W bitwie pod Łowczówkiem 25 grudnia 1914 r. szer. Bydliński zgłosił się na ochotnika w celu rozpoznania sił nieprzyjaciela na przedpolu. Zadanie wypełnił znakomicie. Omijając gęsto wysunięte patrole nieprzyjaciela, czołgając się, podsunął się pod okopy przeciwnika i przyniósł bardzo cenne wiadomości o rozmieszczeniu kaemów i przygotowaniu do kontrnatarcia. Dzięki niemu dowódca kompanii, znając zamiary i rozmieszczenie sił nieprzyjaciela, odparł jego natarcie i zajął okopy wroga. W dalszym ciągu bitwy szer. Bydliński na ochotnika przenosił meldunki do dowództwa baonu i utrzymywał łączność z oddziałem wojsk austriackich, dzięki czemu zawiadomił na czas kompanię o ich wycofaniu się, przez co uniknięto otoczenia i strat. Następnie w 4 komp. IV baonu 5 pp LP. W sierpniu 1915 r. chory, leczył się w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie. W listopadzie jako małoletni bezterminowo urlopowany. Podjął dalszą naukę w gimnazjum w Żywcu. 10 stycznia 1917 r. powrócił do służby w 1 pp LP. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austro-węgierskiej. Walczył na froncie włoskim, gdzie został ranny. Od 1 listopada 1918 r. w WP. W stopniu kpr. w szeregach 12 pp brał udział w działaniach przeciwko Ukraińcom, awansując na pchor. W październiku 1919 r. przeniesiony do 3 psp. Z dniem 1 kwietnia 1922 r. otrzymał stopień ppor. piech. Po zakończeniu wojny zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, w 3 psp pełnił służbę do 1927 r. Ukończył kurs łączności. Awansowany 1 lipca 1925 r. na kpt. piech., do 1934 r. służył w 24 pp. Był dowódcą komp. i oficerem mobilizacyjnym pułku. W latach 1934-1935 przebywał na kursie w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. Po jego ukończeniu objął stanowisko oficera intendentury Wołyńskiej BK. Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. int. z wsw, w tym też roku został kierownikiem samodzielnego referatu ogólnego w szefostwie intendentury OK nr II w Lublinie. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r., podczas której dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.