Józef Arentowicz

Urodził się 16 marca 1893 r. we wsi Krzepczów w pobliżu Piotrkowa. Syn Leonarda, rolnika, i Franciszki z Sutorowskich, wnuk powstańca 1863 r.

Od ósmego roku życia mieszkał we Włocławku, gdzie uczył się w gimnazjum. Ostatecznie naukę przerwał i wyjechał do Łodzi.

Tam od 1910 r. pracował zawodowo jako ślusarz w Fabryce Motorów H. Wagnera, a następnie (w latach 1912–1914) w Fabryce Wyrobów Bawełnianych L. Geyera. Jednocześnie podjął naukę i ukończył szkołę handlową.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. przeniósł się do rodziców do Lubienia koło Włocławka i tam pracował na roli. Zajmował się działalnością kulturalną wśród młodzieży wiejskiej, Założył teatr amatorski oraz bibliotekę gromadzką. Na początku 1918 r. wyjechał do Lublina i od kwietnia pracował tam jako urzędnik techniczny w urzędzie miar.

Podczas I wojny światowej służył w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Pogoń”.

Od kwietnia 1919 r. pracował jako legalizator w utworzonym Miejscowym Urzędzie Miar w Łodzi. W 1920 r. został organizatorem, a potem kierownikiem, urzędu miar w Piotrkowie Trybunalskim. 23 stycznia 1927 r. przeniesiony do Włocławka, by tam zorganizować Miejscowy Urząd Miar. Odtad aż do lipca 1961 r. (z przerwą w latach 1939–1945) był jego kierownikiem.

Po kampanii wrześniowej 1939 r. ukrywał się. W październiku 1940 r. powrócił do Włocławka, gdzie otrzymał nakaz podjęcia pracy w urzędzie miar. Aresztowany przez Niemców, na skutek interwencji niemieckiego nadzorcy urzędu został zwolniony i przyjęty do pracy na etat pracownika technicznego.

Na początku 1945 r., po opuszczeniu Włocławka przez Niemców, wziął udział w organizowaniu polskich władz. Sam powrócił na stanowisko kierownika Obwodowego Urzędu Miar.

W marcu 1945 r. wstąpił do Stronnictwa Demnokrtatycznego.

Od 1954 r. należał do komisji historycznej Głównego Urzędu Miar. Był współzałożycielem muzeum miar w tym urzędzie.

W 1956 r. był założycielem, a następnie prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego (PTH) we Włocławku oraz wiceprezesem tamtejszego oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego. Należał do kolegium redakcyjnego pisma PTH „Ziemia Kujawska”. Uczestniczył w organizowaniu muzeów regionalnych w Lublinie, Łodzi, Piotrkowie Trybunalskim, Płocku i Włocławku. Autor prac specjalistycznych o tematyce historycznej.

Należał do PCK, PTTK i Ligi Obrony Kraju.

W lipcu 1961 r. przeszedł na emeryturę.

W grudniu 1963 r. w swoim mieszkaniu otworzył prywatne muzeum miar, jedyną tego typu placówkę w Europie, obejmującą ponad 1000, często unikalnych, eksponatów. Obecnie stanowi ono część Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku.

Zmarł 14 lipca 1972 r. we Włocławku i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. oraz złoty Krzyż Zasługi.

Żonaty z Zofią Pinko, miał z nią synów Andrzeja (ur. 1925), lekarza, kolekcjonera, Janusza (ur. 1926) oraz córki Jolanę (ur. 1928) zamężną Doroszyńską, nauczycielkę, i Bogumiłę (ur. 1934).

Jego pamięci poświęcono tablicę na budynku przy ul. Bojańczyka 29 we Włocławku.