Józef Badura

Urodził się 7 lutego 1903 r. w Karwinie na Śląsku Cieszyńskim. Syn Józefa, robotnika, i Magdaleny z Gołuckich.

Ukończył szkołę ludową w Karwinie, po czym kształcił się w Polskim Gimnazjum Realnym w Orłowej i tam w 1921 r. uzyskał maturę.

W 1919 r. wstąpił ochotniczo do WP.

Członek Robotniczego Stow. Kulturalno-Oświatowego „Siła”. Od 1920 r. należał do Polskiej Partii Socjaldemokratycznej Śląska Cieszyńskiego (od 1921 r.: Polska Socjalistyczna Partia Robotnicza w Czechosłowacji).

Po uzyskaniu matury podjął studia na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, skąd po 2. latach przeniósł się na Uniwersytet Karola w Pradze. Studiował tam do 1925 r., uzyskując dyplom uprawniający do nauczania historii i geografii.

W latach 1925-1926 odbył obowiązkową służbę wojskową w WP.

Następnie podjął pracę zawodową w Polskim Gimnazjum Realnym w Orłowej i w 1931 r. otrzymał tytuł prof. W latach 1935-1938 wykładał też w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Ostrawie Śląskiej.

Od 1926 r. stał na czele Robotniczego Stow. Oświatowo-Gimnastycznego „Siła”. W 1927 r. został członkiem Zarządu Głównego Polskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej w Czechosłowacji. W latach 1929-1938 sprawował funkcję sekretarza Komitetu Wykonawczego tej partii. Od 1934 r. członek zarządu Klubu Polsko-Czeskiego w Morawskiej Ostrawie. W 1935 r. został faktycznym przywódcą polskich socjalistów w Czechosłowacji. W marcu 1937 r. z jego inicjatywy powołano Komitet Porozumiewawczy Stronnictw Polskich w Czechosłowacji.

Po przyłączeniu Zaolzia do Polski na przełomie 1938 i 1939 r. wstąpił do PPS.

Podczas II wojny światowej mieszkał w Łowiczu, a potem w Warszawie i Krakowie., gdzie związał się ze „Społem”. Aresztowany we wrześniu 1942 r. przez funkcjonariuszy gestapo, został osadzony w więzieniu przy ul. Montelupich.

Tam rozstrzelany w marcu 1943 r. (istnieje wersja, iż zmarł w obozie koncentracyjnym w Auschwitz).

Odznaczony Medalem Niepodległości.