Bojownikom niepodległości

Józef Barjasz

(1893–po 1931)

Urodził się 6 stycznia 1893 r. w Łodzi. Syn Antoniego i Marii ze Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Początkowo służył w VI baonie, od 15 grudnia 1914 r. w 2 komp. II baonu, a od 27 lutego 1915 r. w 2 komp. I baonu 1 pp LP. Był kpr. sanitarnym. Ranny 15 października 1915 r. na Wołyniu, w grudniu 1915 r. przebywał w szpitalu legionowym w Kamieńsku. Potem powrócił do szeregów. Dwukrotnie ranny podczas walk legionowych. W kwietniu 1917 r. ponownie w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie.

Po 1918 r. w WP. W niepodległej Polsce służył jako podoficer zawodowy WP. W 1931 r. posiadał stopień sierż. Służył w filii Wojskowych Zakładów Zaopatrzenia Intendentury w Lublinie. W latach 30. przeniesiony na emeryturę.

Zamieszkał wówczas w Łodzi.

Zmarł po 1931 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; „Monitor Polski” nr 296/1931; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.