Józef Bialikiewicz

Urodził się 10 lutego 1876 r. w Wojniczu. Syn Józefa i Ewy z Krzemińskich.

Uczył się w gimnazjum w Tarnowie i Bochni, a po maturze podjął studia w Akademii Handlowej w Krakowie, które kontynuował na uniwersytetach w Getyndze (Saksonia) i w Leuven (Belgia). Jako student uczelni krakowskiej należał do tajnego stowarzyszenia niepodległościowego działającego na terenie Bochni.

Po uzyskaniu dyplomu ukończenia studiów otrzymał posadę w Banku Krajowym we Lwowie, gdzie pracował do lat 30. XX wieku. Aktywnie uczestniczył w życiu miasta, angażując się w działalność społeczną i niepodległościową. Od 1917 r. przez siedem lat pełnił funkcję sekretarza wydziałowego w Komitecie Narodowym we Lwowie.

Od 3 listopada 1918 r. w stopniu szer. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka II (Szkoła Marii Magdaleny). Wyróżnił się biorąc do niewoli na ul. Sykstuskiej patrol ukraiński złożony z 15 żołnierzy. Po wyparciu przeciwników z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Potem w rezerwie.

Z jego inicjatywy 21 października 1919 r. uchwalono utworzenie Związku Obrońców Lwowa, on sam zaś założył Kasę Obrońców Lwowa, a następnie został członkiem zarządu obu tych instytucji.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej w połowie lipca 1920 r. wstąpił do Armii Ochotniczej i do listopada tego roku pełnił służbę w Miejskiej Straży Obywatelskiej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał we Lwowie, gdzie pracował jako urzędnik w Banku Gospodarstwa Krajowego. W 1933 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora oddziału lwowskiego tego banku. W połowie lat 30. oddelegowany został na dwa lata do Białegostoku na stanowisko dyrektora tamtejszego oddziału BGK. Mieszkając i pracując w Białymstoku był członkiem miejscowego zarządu Ligi Obrony Powietrznej i Morskiej.

Od 1938 r. ponownie we Lwowie.

Zmarł w grudniu 1938 r. we Lwowie. Pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa pole XXIX.