Urodził się 11 kwietnia 1894 r. w majatku Gnojna pow. Błonie. Syn Stanisława i Cecylii ze Śmiderskich. Brat Stefana Dęba-Biernackiego (zob.).
W latach 1905-1909 uczęszczał do szkoły handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie, a następnie do 1912 r. do tamtejszego prywatnego gimnazjum Tadeusza Rychłowskiego. W 1913 r. zdał eksternistycznie maturę w I Szkole Realnej we Lwowie. Do wojny studiował na Wydz. Dyplomacji Szkoły Nauk Politycznych w Paryżu.
Od 1912 r. należał do PDS, początkowo we Lwowie, później w Paryżu. Na przełomie 1912/1913 r. ukończył szkołę podoficerska we Lwowie, uzyskując stopień podoficera kadeta.
Wczasie I ojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. służył w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Był podoficerem II plut. 4 komp. I baonu 1 pp LP (do jej rozwiązania 1 października 1914 r.). Po utworzeniu III Brygady od 5 września 1915 r. jako oficer ordynansowy pełnił służbę w jej sztabie. 12 września 1915 r. mianowany chor. piech., 1 kwietnia 1916 r. awansował na ppor. piech. Później w Żandarmerii Polowej i w komendzie placu LP w Warszawie.
W 1918 r. w PSZ. 12 października otrzymał stopień por. piech.
Od 11 listopada był adiutantem I BP. Przeniesiony do Sztabu Generalnego, od 1 stycznia 1919 r. sprawował funkcję referenta Oddz. I. W marcu został referentem w Dep. I MSWojsk. W okresie 16 czerwca-30 listopada był słuchaczem wojennego kursu Szkoły Sztabu Generalnego. 1 grudnia został kierownikiem wydz. bezpieczeństwa Oddz. I Sztabu Generalnego. 12 lutego 1920 r. awansował na kpt. piech. p.d. SG.
Po zakończeniu działań wojennych, od 15 marca 1921 r. był kierownikiem referatu bezpieczeństwa swojego oddz. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. 8 czerwca 1922 r. przydzielony do 36 pp. Następnie (1 października 1922-26 listopada 1923) był słuchaczem WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu kursu od 27 listopada 1923 r. kierował referatem w Oddz. IV Sztabu Generalnego. 2 kwietnia 1924 r. awansował na mjr. SG piech. ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r. Od 15 października 1924 r. dowodził I baonem 30 pp. Przeniesiony do Oddz. II SG (26 października 1925), 20 maja 1926 r. objął kierownictwo Ekspozytury nr II w Warszawie. 5 listopada 1928 r. został szefem sztabu 17 DP, a 23 grudnia 1929 r. – 26 DP. 1 listopada 1930 r. objął funkcję zastępcy dowódcy 61 pp i 1 stycznia 1931 r. awansował na ppłk. dypl. piech. Od 11 lutego 1932 r. był I oficerem sztabu gen. bryg. Stanisława Kwaśniewskiego, generała do prac przy GISZ. Ze względu na problemy finansowe opuścił się w służbie. 1 listopada 1935 r. został zwolniony ze stanowiska i wysłany na trzymiesięczny urlop zdrowotny. 1 lutego 1936 r. zawieszony w czynnościach. Orzeczeniem L. 53/32 Sądu Honorowego dla Oficerów Sztabowych Ministerstwa Spraw Wojskowych z 16 maja 1936 roku został skazany na karę wykluczenia z korpusu oficerskiego. Od tego orzeczenia wniósł odwołanie do Sądu Honorowego dla Generałów. 23 lutego 1937 r. przeniesiony do dyspozycji dowódcy OK nr I gen. Mieczysława Trojanowskiego.
Członek Zw. Legionistów Polskich.
Zmarł śmiercią samobójczą 3 grudnia 1937 r. w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. legionowa A-5.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.
Żonaty z Marią N. – rozwiódł się.
CAW, akta personalne 8324; H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 1, Warszawa 2005; Dziennik Stefana Dęba-Biernackiego, „Niepodległość” t. L/1999; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” nr 18/1931; „Polska Zbrojna” nr 336/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r., [Warszawa 1939]; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997.