Urodził się 5 lutego 1845 r. we wsi Rzeczyca (lub Miłków) pow. Opoczno. Syn Andrzeja, rolnika.
Uczestnik powstania styczniowego. Na skutek ran odniesionych w walce był inwalidą.
Do 1885 r. pracował jako robotnik folwarczny m.in. w Skórkowicach pow. Opoczno. Następnie przeniósł się do Łodzi, gdzie był woźnym w Biurze Najmu Służących.
Należał do łódzkiej PPS. W 1901 r. wstąpił wraz z rodziną do PPS „Proletariat”. Aresztowany przez władze rosyjskie, przez pięć miesięcy był więziony. Od 1904 r. uczestniczył w działalności łódzkiej organizacji PPS, a po rozłamie w partii (listopad 1906 r.) – w PPS-Lewicy. Wkrótce po śmierci syna (11 października 1907 r.) wyjechał z Łodzi.
Pracował w majątku Pawłów w pow. Opoczno. Około 1911 r. zamieszkał w Żyrardowie.
Zmarł 5 stycznia 1913 r. w Żyrardowie.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty z Karoliną Żeźnik (zob.), miał z nią córki Zofię zamężną Lewandowską (zob.), Bronisławę, joannę zamężną Gołębiowską (zob.) oraz syna Mieczysława (zob.) i Juliana (zob.).
„Monitor Polski” nr 178/1937; A. Pacholczykowa, S. Kalabiński, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 1, Warszawa 1985.