Józef Bohdan Ferencowicz

Urodził się 9 października 1890 r. w Starym Olkuszu pow. Olkusz. Syn Florentyna i Jadwigi z Krumplów.

Uczył się w gimnazjum rządowym, z którego po strajku szkolnym (1905) przeniósł się do I Polskiego Gimnazjum w Częstochowie. Członek Organizacji Młodzieży Narodowej i Narodowego Związku Robotniczego. W 1909 r. uzyskał maturę, po czym studiował w Wyższej Szkole Tekstylnej w Verviers w Belgii.

Tam był współtwórcą „Sokoła” oraz wiceprezesem Polskiego Zachodnioeuropejskiego Związku Sokolego. W 1912 r. współorganizował PDS. Zajmował stanowisko zastępcy komendanta miejscowego. W okresie od 15 lipca do 2 sierpnia 1914 r. uczestniczył w kursie instruktorskim w Nowym Sączu. Po jego przerwaniu przybył do Krakowa.

3 sierpnia 1914 r. w stopniu kpr. przydzielony do III plut. 1 komp. kadrowej. W jej składzie 6 sierpnia wyruszył na front. 15 listopada mianowany instruktorem w szkole podoficerskiej 1 pp LP w Częstochowie. Chory, od grudnia 1914 do marca 1915 r. leczył się w szpitalu. Następnie był zastępcą komendanta i komendantem posterunku wywiadowczego w Częstochowie Za działalność werbunkową i kolportaż wydawnictw legionowych prześladowany przez okupacyjne władze niemieckie. 1 lipca przeniesiony do POW, gdzie objął komendę okręgu Va w Częstochowie. 14 marca 1917 r. mianowany oficerem POW. Wobec dekonspiracji na tym terenie w 1918 r. przeniesiony na stanowisko komendanta okręgu VIa w Olkuszu. 1 listopada kierował rozbrajaniem Austriaków na terenie okręgu.

Po mobilizacji POW w stopniu por. piech. Objął dowództwo V Baonu Strzelców Olkuskich. Przeniesiony na funkcję jego adiutanta, 8 stycznia 1919 r. wyruszył na front i brał udział w walkach z Ukraińcami. Po wcieleniu baonu do 9 pp leg (1 maja) dowodził komp. Uczestniczył w działaniach przeciwko bolszewikom. W okresie od 15 stycznia do 23 marca 1920 r. pełnił obowiązki komendanta miasta Druja, a potem aż do 29 listopada referenta oświatowego i oficera sądowego w 9 pp leg. Od 29 listopada dowodził komp. techniczną pułku.  W styczniu 1921 r. awansował na kpt. piech.

Został wówczas dowódcą II, a później III baonu 9 pp leg. Na przełomie 1921 i 1922 r. ukończył kurs dowódców baonów w Rembertowie, po czym wkrótce objął funkcję dowódcy baonu sztabowego 9 pp leg. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., od września 1923 do marca 1926 r. był I oficerem sztabu 3 DP Leg. Następnie oficer PW 7 pp leg. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. Piech., 26 kwietnia został oficerem sztabu pułku, a 1 października dowódcą baonu. Od 18 kwietnia 1929 r. służył w Biurze Personalnym MSWojsk, gdzie w lipcu objął stanowisko szefa wydz. oficerskiego. Od 26 marca 1931 r. szef Urzędu PW i WF w dowództwie KOP. Z dniem 19 marca 1938 r. awansował na ppłk. adm.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Brał udział w walkach z Sowietami na terenie Polesia. Po bitwie pod  Szackiem nad ranem 29 września dostał się do niewoli sowieckiej koło wsi Mielniki.

Wkrótce potem został zamordowany w zbiorowej egzekucji wziętych do niewoli żołnierzy WP.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Rodziny nie założył.