Józef Borecki

Urodził się 8 marca 1893 r. w Stanisławowie. Syn Antoniego i Antoniny z Kraussów.
Ukończył II Szkołę Realną w Krakowie (1914 r.).
Należał do PDS w Krakowie.
Po wybuchu wojny w 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Od 26 grudnia służył w prowianturze 1 pp LP, uzyskał stopień sierż. Następnie dowodził plut. W kwietniu 1917 w komp. rekruckiej 1 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Tam dowodził komp. roboczą oraz był komendantem magazynów zdobyczy wojennej.
Od 1918 r. w WP. Podczas wojny z bolszewikami był dwukrotnie ciężko ranny.
Po zakończeniu wojny w 1921 r. sprawował funkcję kierownika demobilizacyjnego w dowództwie 23 pp. W tym też roku objął stanowisko pomocnika przedstawiciela MSWojsk w Państwowym Komitecie Nadawczym w Wołkowysku (dowódca kolumny osadniczej nr 3). Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1922 r. sprawował analogiczną funkcję w Wołkowysku, a w 1924 r. w Grodnie. W tym też roku ze względu na stan zdrowia (75% inwalidztwa) został przeniesiony w stan spoczynku.
Był osadnikiem wojskowym w Królewszczyźnie (pow. Wołkowysk). Prezes Zw. Osadników Wojskowych, prezes zarządu obwodu Zw. Strzeleckiego.
Od 1928 r. mieszkał w Białymstoku, gdzie kierował sekretariatem wojewódzkim BBWR.
W 1930 r. wybrany na posła do Sejmu RP w okręgu wyborczym nr 4 (Ostrów Mazowiecka). Należał do klubu BBWR (do 1935 r.).
W 1933 r. został prezesem Zarządu Głównego Zw. Inwalidów Wojennych RP oraz członkiem elitarnego Warszawskiego Klubu Społeczno-Politycznego. Funkcję tę sprawował do wybuchu wojny.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
Żonaty (od 1924 r.) ze Stanisławą Sendecką.