Józef Bryk

Urodził się 3 marca 1897 r. w Stanisławówce pow. Żółkiew. Syn Józefa i Marii z Szeremetów.
Ukończył gimnazjum w Żółkwi. Należał do skautingu.
W czasie I wojny światowej od 15 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 14, 4 i 8 komp. 3 pp LP, uzyskując stopień plut. Przeszedł całą kampanię wojenną pułku. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918 r.) awansował na sierż. W składzie 8 komp. 3 pp LP dołączył do II Korpusu Polskiego. Uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej.
Od 20 grudnia dowodził plut. w składzie Białostockiego pstrz (potem: 79 pp). Uczestniczył w walkach z bolszewikami, podczas których w 1920 r. został ranny i dostał się do niewoli. Po wojnie powrócił do kraju.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem 79 pp (1923, 1924) i dowództwa 20 DP (1928). Ukończył studia farmaceutyczne, uzyskując magisterium. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na mjr. piech., w 1932 r. służył w 78 pp, a od czerwca 1934 r. był komendantem PKU/KRU w Jaśle.
Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 017/3 z 5-7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Żonaty (od 1931 r.) z Malwiną N., miał z nią syna.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Żonaty(od 1931 r.) z Malwiną Kriss, miał z nią syna Romana.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.