Józef Buczek

Urodził się 2 lutego 1893 r. w Pobitnie (obecnie część Rzeszowa). Syn Michała i Jadwigi z Rzewniszów.
Pracował jako ślusarz.
W czasie I wojny światowej od 8 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich.
Po 1918 r. w WP. W niepodległej Polsce pełnił zawodową służbę wojskową. W 1931 r. posiadał stopień chor. Służył wówczas w 2 pp leg. Wiosną 1939 r. dowodził plut. 4 komp. Służył m.in. w okm nr 1 w 2 pp LP. uzyskując stopień kpr. Ranny 7 listopada 1915 r. pod Bielgowem, leczył się na Wegrzech, następnie do 14 grudnia w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku i w szpitalu w Krakowie. Po rekonwalescencji przydzielony do Komendy Grupy LP w Kozienicach. W maju 1916 r. powrócił na front. Ranny 3 sierpnia pod Sitowiczami. Następnie przebywał w stacji zbornej w Rzeszowie, a w kwietniu 1917 r. w stacji zbornej LP w Przemyślu.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był słuchaczem szkoły podoficerskiej. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.
Po 1918 r. w WP. Od września 1919 r. w stopniu sierż. w 1 komp. km 2 pp leg.
W niepodległej Polsce poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Służył w 2 pp leg. W 1931 r. posiadał stopień chor. Wiosną 1939 r. dowodził plut. 4 komp.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.