Józef Fabijański

Urodził się 15 czerwca 1899 r. w Miękowiźnie pow. Garwolin. Syn Aleksandra i Władysławy z Taczanowskich. Po śmierci ojca w 1908 r. wraz z rodziną przeniósł się do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie uczęszczał do gimnazjum.

Po wybuchu I wojny światowej, od końca 1917 r. w POW ps. „Wit”.

7 czerwca 1919 r. wstąpił ochotniczo do WP. Służył w 5 szw. 1 pszwol, następnie był szefem kancelarii w oddz. Operacyjno-informacyjnym sztabu 1 DP Leg. Brał udział w wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920. 27 czerwca 1921 r. przeniesiony do rezerwy.

Uczył się na prywatnych kursach buchalteryjno-handlowych w Warszawie. W roku 1923 zamieszkał w Zamościu. Był m.in. dyrektorem fabryki wódek St. Kowerskiego, posiadał fabryczkę wód gazowo-owocowych. Później mieszkał w Hrubieszowie, gdzie był dyrektorem Banku Spółdzielczego Rolników.

Uczestnik kampanii wrześniowej 1939; zmobilizowany 9 września do WP, w nocy z 17 na 18 września dostał się do sowieckiej niewoli na terenie Wołynia. Po siedmiu tygodniach drogą wymiany jeńców został umieszczony w niemieckim stalagu w Oschatz na terenie Saksonii, z którego został uwolniony 16 kwietnia 1945 r. Do Zamościa powrócił 7 czerwca tego roku.

Podjął pracę w PKO, następnie w księgowości w prywatnej fabryce wódek Ostera, a po jej likwidacji w Zakładach Sieci Elektrycznej. Przeszedł na emeryturę.

Zmarł 6 września 1972 r. w Zamościu, gdzie został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafii Katedralnej sektor IV.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1923) z Eleonorą Schmiden-Kowalską, miał czworo dzieci m.in. córki Elżbietę (2 VI 1924 – 3 I 1996), zamężną Świdzińską, nauczycielkę, i Teresę (ur. 1932), historyka sztuki i syna Wiktora (31 I 1926 – 5 IX 2014).