Bojownikom niepodległości

Józef Florkiewicz

(1895–1931)

Urodził się w 1 stycznia 1895 r. w Staszowie. Syn Tomasza i Zofii z d. Zaśuch (?).

Ukończył dwa oddziały szkoły rosyjskiej w Staszowie.

Pracował jako malarz pokojowy.

W czasie I wojny światowej 10 sierpnia 1914 r. wstąpił do „Sokoła” w Tarnowie. W jego składzie przydzielono go do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu we wrześniu w stopniu szer. przeniesiony do 13 komp. 2 pp LP ps. „Florek”. W jej składzie brał udział w kampanii karpackiej. Chory, 20 października odszedł do szpitala. Od maja 1915 r. w 9 komp. 4pp LP. Brał udział w działaniach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Ranny pod Koszyszczami (wrzesień–październik 1915), po wyleczeniu powrócił do komp. Chory, 20 lutego 1916 r. odszedł do szpitala, a potem przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Ostatecznie powrócił do komp.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Zwolniony, 10 lutego 1918 r. wstąpił do PSZ. Służył w 1 pp. Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do WP.

W składzie 4 komp. 9 pp leg od 2 stycznia 1919 r. uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. Był ranny. 20 listopada 1920 r. w stopniu plut. został zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce mieszkał w Pińczowie. Pracował jako stróż nocny w 2 pp leg w Pińczowie.

Od 1930 r. członek Zw. Legionistów Polskich.

Zmarł w 1931 r.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Wiktorią N., miał troje dzieci.

Źródła

„Monitor Polski” nr 251/1931.