Urodził się 15 marca 1887 r. w Drohobyczu. Syn Romana Ludwika. Brat Kazimierza Rudolfa (zob.).
Uczył się w gimnazjum Króla Władysława Jagiełły w rodzinnym mieście i tam zdał maturę. Studiował filozofię w Wiedniu, uzyskując doktorat.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich.
Po 1918 r. w WP. Brał udział w walkach o Lwów.
Po zakończeniu wojny pracował zawodowo jako nauczyciel gimnazjalny i jednocześnie studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Dyplom lekarski otrzymał w 1922 r. Specjalizował się w chorobach dzieci.
Pracował w różnych szpitalach w Paryżu i Wiedniu, ostatecznie osiadł we Lwowie. Był asystentem w klinice pediatrycznej tamtejszego uniwersytetu.
Historyk medycyny, członek Niemieckiego Tow. Historii Medycyny. Autor prac specjalistycznych.
W czasie II wojny światowej ukrywał się z żoną w Warszawie i Łodzi, gdzie w listopadzie 1944 r. został aresztowany przez Niemców. Wysłany do obozu koncentracyjnego w Gross Rosen (nr więźnia 85 700). Był lekarzem II rewiru.
Ewakuowany z więźniami w lutym 1945 r., zginął w drodze.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Eleonorą N., małżeństwo to było bezpotomne.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 258/1933.