Urodził się 6 marca 1897 r. we Wrzawach. Syn Michała i Józefy ze Środów.
Ukończył pięć klas szkoły powszechnej.
W czasie I wojny światowej od 11 września 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 puł LP.
Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. aresztowany przez władze austriackie, po czym w listopadzie wcielony do c.k. armii. Prawdopodobnie w 1918 r. nie powrócił z urlopu do jednostki. Ukrywał się w przysiółku Dąbrowa.
1 listopada 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu posterunku żandarmerii austro-węgierskiej we Wrzawach, po czym wstąpił do WP.
Służył w Żandarmerii Krajowej, z której 1 grudnia 1919 r. automatycznie przeszedł do policji.
Służył na posterunkach w Błażowej i Krasnem koło Rzeszowa. W 1932 r. posiadał stopień st. posterunkowego i w tym też roku, zapewne, otrzymał stopień przodownika. Od 1932 do 15 marca 1938 r. komendant posterunku w Potutorach (pow. Brzeżany), skąd przeniesiono go do Wydz. Śledczego Komendy Wojewódzkiej w Tarnopolu. Awansował na st. przodownika.
Podczas kampanii 1939 r. 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.
Wywieziony na podstawie listy nr 027/3 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Żonaty z Marią Tomaka, miał córki Zuzannę (ur. 1922) zamężną Czarnota oraz Janinę (ur. 1928) zamężną Wisz.
Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 1, Warszawa 2006; „Monitor Polski” nr 293/1932; B. Szwedo, Słownik Legionistów Tarnobrzeskich t. I, Tarnobrzeg 2014.