Józef Goga

Urodził się 24 września 1890 r. w Świeciu na Pomorzu. Syn Polikarpa i Katarzyny z Kowalskich.

Uczył się w gimnazjum w Świeciu. Z powodu patriotycznej postawy zmuszony do opuszczenia szkoły, przeniósł się do szkoły handlowej w Poznaniu, którą ukończył w 1910 r. Naukę kontynuował w Szkole Chemicznej w Berlinie.

Następnie zamieszkał w Grudziądzu, gdzie pracował w prywatnej wytwórni likierów deserowych i wódek gatunkowych Alojzego Ruchniewicza.

Działacz społeczny; prezes Tow. Młodzieży Kupieckiej, sekretarz Tow. Przemysłowców Polskich, członek „Sokoła” i Tow. Śpiewaczego „Lutnia”.

W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej. Walczył na froncie zachodnim. Ranny w pierś i ramię w 1915 r. oraz w głowę w 1918 r. Awansował do stopnia por. piech. Po dłuższym leczeniu w listopadzie 1918 r. powrócił do Grudziądza. Aresztowany przez Niemców pod zarzutem krzewienia patriotyzmu wśród Polaków służących w armii niemieckiej, wkrótce uwolniony.

Od 1919 r. należał do Organizacji Wojskowej Pomorza. Był komendantem (kierownikiem) II obwodu, obejmującym powiat grudziądzki i Prusy Zachodnie. Potem także zastępca komendanta tej organizacji, a potem jej komendant. W styczniu 1920 r. jako komendant Straży Ludowej w Grudziądzu uczestniczył w przejmowaniu miasta z rąk niemieckich. Później dowodził sotnią plebiscytową w Prabutach.

Od 1920 r. w WP. W składzie 144 pstrz (potem: 71 pp) brał udział w walkach z bolszewikami. W 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Mieszkał w Grudziądzu. Ponownie pracował w firmie Alojzego Ruchniewicza.

Członek Zw. Oficerów Rezerwy (wiceprezes oddziału) oraz Tow. Powstańców i Wojaków (prezes oddziału). Wydawał czasopisma „Federacja” i „Strażnica Bałtycka”.

Zmarł 29 maja 1935 r. w Grudziądzu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Cmentarnej.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 (?) kl. i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Ireną N., małżeństwo to było bezpotomne.