Józef Górka

Urodził się 8 grudnia 1894 r. w Łodzienicy pow. Opawa. Syn Kacpra i Rozalii z Kulczyków.

Ukończył szkołe ludową w Gruszowie (1908 r.).

Od 1909 r. pracował w fabryce sody jako pomocnik w ambulatorium chemicznym. Nie chcąc należeć do niemieckich organizacji zwolnił się z pracy. Od 1911 r. był praktykantem górniczym.

Od 1911 r. należał do „Sokoła” w Gruszowie.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. jako zastępowy wyjechał z drużyną „Sokoła” z Gruszowa do Krakowa, gdzie wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 7 komp. 2 pp LP. W jej składzie 30 września wyjechał na front w Karpaty. W marcu 1915 r. przeniesiony do 7 komp. 3 pp LP. W jej składzie walczył na Bukowinie, w Besarabii i Wołyniu.

Plutonowy Górka Józef z 7/3 p.p. Leg. dnia 17.VI.1915 w walkach pod Rarańczą przetrzymawszy, na odcinku własnego plutonu, huraganowy ogień artylerji nieprzyjacielskiej dłuższy czas powstrzymywał ogniem karabinowym atak piechoty rosyjskiej, która w końcu w sile jednej komp. wtargnęła do okopów. Plut. Górka nie straciwszy przytomności, z zimną krwią zebrał resztki swego plutonu i śmiałym kontratakiem wyrzucił nieprzyjaciela z okopów zadając mu ciężkie straty w zabitych i wziętych do niewoli. Czynem tym udaremnił wykorzystanie sukcesu przez nieprzyjaciela, a uchronił własne oddziały od utraty pozycyi i strat, jakie ponieść by musiały przy cofaniu. Nieustraszonem męstwem i bohaterskim poświęceniem, wsparł plut. Górka kompanję w krytycznej sytuacji, nie poddając się nastrojowi odcinka trudnego do utrzymania.

Plutonowy Górka był w ogóle tem elementem w kompanji, na który zawsze można było liczyć w ciężkich chwilach bojowych. Przykładowi jego wzorowej służby, towarzysze broni wiele zawdzięczają.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W szeregach swojej komp. brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Po dołączeniu do II Korpusu Polskiego wcielony do 13 psp. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Parchim w Meklenburgii. Zwolniony, w lutym 1919 r. powrócił do kraju.

Wstąpił do WP. Służył w Szkole Podchorążych w Warszawie. W grudniu 1920 r. został bezterminowo urlopowany.

Ukończył kurs buchalteryjny w Warszawie. Jako cywilny urzędnik XI grupy od stycznia do października 1921 r. pracował w Wojskowych Okręgowych Zakładach Gospodarczych. W listopadzie został zatrudniony jako księgowy w Wojskowym Więzieniu Śledczym nr I w Warszawie. W sierpniu 1922 r. przemianowany na podoficera zawodowego. Posiadał stopień st. sierż. Prawdopodobnie w więzieniu tym służył do wojny w 1939 r.

W czasie powstania warszawskiego w 1944 r. wysiedlony przez Niemców z Warszawy, został osadzony w obozie przejściowym w Pruszkowie, a następnie w obozie koncentracyjnym w Mauthausen (19 września 1944, nr więźnia 101 510). Uwolniony przez wojska alianckie.

Zmarł 6 maja 1945 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty, miał pięcioro dzieci.