Józef Górny

Urodził się 14 marca 1882 r. w Czempinie pow. Kościan. Syn Wawrzyńca i Wiktorii z Rydlewiczów.

Ukończył seminarium duchowne w Poznaniu i Gnieźnie, 30 stycznia 1910 r. w Poznaniu został wyświecony na kapłana.

Pracował jako wikariusz w parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny we wsi Lubiń (15 lutego 1912-31 marca 1914), w Winnej Górze (1-30 kwietnia) oraz pw. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej we wsi Główna koło Poznania (do 27 września 1916 r.). Od 28 września 1916 r. proboszcz parafii pw. Świętej Trójcy we Włoszakowicach.

W listopadzie 1918 r. został przewodniczącym polskiej Rady Powiatowej we Wschowej. Był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (3-5 grudnia).

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Był kapelanem IV baonu Grupy „Leszno”.

Podczas II wojny światowej 14 lutego 1940 r. aresztowany przez Niemców. Przetrzymywany w obozie przejściowym Goruszki. Stamtąd 15-16 sierpnia 1940 r. wywieziony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie (nr więźnia 3991), skąd 8 grudnia przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau (nr więźnia 21 923).

Tam zmarł 11 kwietnia 1941 r.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Jest wymieniony na tablicy w kaplicy męczenników w katedrze pw. św. Piotra i św. Pawła w Poznaniu, jego tabliczka znajduje się na pomniku Państwa Podziemnego w Poznaniu, tablica poświęcona jego pamięci znajduje się na cmentarzu we Włoszakowicach.