Józef Grubczyński

Urodził się 24 listopada 1895 r. w Nadjeziorzu koło Szubina. Syn Józefa i Katarzyny z Miękickich. Brat Marcina (zob.) i Wincentego (zob.).

Uczył się w szkole w Wieszkacch. Podczas strajku szkolnego (1906 r.) pobity przez niemieckiego nauczyciela. Ostatecznie uzyskał wykształcenie rolnicze.

W czasie I wojny światowej w 1915 r. powołany do armii niemieckiej. Walczył na froncie wschodnim i zachodnim. W lipcu 1918 r. ranny po raz drugi, leczył się w szpitalu w Bydgoszczy. Po rekonwalescencji przydzielony do tamtejszej komp. ozdrowieńców. Brał udział w przygotowaniach do powstania; wynosił broń i amunicję z koszar.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Służył w komp. samoklęskiej. Walczył pod Samoklęskami, Turem, Grzeczną Panną, Rynarzewem, Szubinem i Brzozą. Następnie w 4 pstrz wlkp (potem: 58 pp), od 16 kwietnia w oddziale telefonicznym. Brał udział w walkach z bolszewikami. Ranny podczas walk na Polesiu, leczył się w szpitalu w Mińsku Mazowieckim. W 1923 r. został zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce mieszkał w Bydgoszczy. Pracował jako kamerdyner, inkasent i woźny.

Członek Zw. Powstańców Wielkopolskich.

Podczas II wojny światowej wywieziony przez Niemców na przymusowe roboty w Holandii. Uwolniony w 1944 r., wstąpił do 1 DPanc i w jej składzie m.in. brał udział w walkach o Bredę. W 1945 r. powrócił do kraju.

Pracował w liceum plastycznym i w BWA aż do 78. roku życia.

Zmarł 11 lutego 2001 r. w Bydgoszczy i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Osówcu.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl., pośmiertnie odznaczony orderem Odrodzenia Polski 4 kl.

Żonaty (od 1922 r.) z Magdaleną Rafińską, miał córki Barbarę (1924-2004), Eleonorę (1930-1991) i syna Eugeniusza (ur. 1935).