Urodził się 15 sierpnia 1898 r. we wsi Orło koło Małkini Górnej. Syn Stanisława i Stefanii z Szafrankowskich.
Od listopada 1918 r. w WP. Ukończył kurs szkoły podchorążych piechoty. Służył w 28 pp, w którego szeregach brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej na Wołyniu w 1919 r., potem w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920 na froncie litewsko-białoruskim i na terenie Małopolski Wschodniej. Za okazane męstwo na polu walki awansowany do stopnia por. piech.
Zweryfikowany w stopniu kpt. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. Po wojnie służył nadal w 28 pp. Po 1924 r. przeniesiony do KOP. 1 stycznia 1928 r. awansował na mjr. piech. W okresie od października 1929 do września 1931 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu szkoły przydzielony do 15 pp na stanowisko dowódcy baonu. Od 28 grudnia 1932 do października 1935 r. był szefem sztabu 22 DPG. Przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu Inspektoratu Armii „na odcinku Poznań”. Awansowany 19 marca 1937 r. na ppłk. dypl. piech. Od marca 1939 r. był szefem Oddz. II Armii „Poznań”,
Na tym stanowisku brał udział w kampanii wrześniowej. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą i obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca wojny. Następnie powrócił do Polski.
Zmarł 11 kwietnia 1969 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 24/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; informacje Tadeusza Łaszczewskiego.