Józef Gulerski

Urodził się 11 grudnia 1887 r. w Warszawie. Syn Henryka, robotnika, i Zuzanny z Zajączkowskich.

Ukończył szkołę handlową w Łodzi.

Od 1904 r. członek PPS ps. „Prometeusz”. Aresztowany w 1905 r. był przez dwa miesiące więziony. Ukończył szkołę agitatorów i został członkiem Komitetu Dzielnicowego PPS „Lewa”. Po rozłamie w partii (listopad 1906 r.) w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W 1907 r. członek egzekutywy Łódzkiego Okręgowego Komitetu Robotniczego. Po rozwiązaniu łódzkiej organizacji PPS-Frakcji Rewolucyjnej (2 listopada) zagrożony aresztowaniem, na początku 1908 r. wyjechał do Galicji. Następnie wyemigrował do Brazylii, gdzie pracował jako robotnik przy budowie kolei. W 1912 r. powrócił do kraju. Aresztowany na granicy, kilka miesięcy był więziony. Od 1913 r. prowadził w Łodzi sklep z obrazami i wyrobami artystycznymi.

W czasie I wojny światowej należał do Koła Patriotów, zaś od 1915 r. do PPS i POW.

W połowie 1916 r. mianowany prezesem kooperatywy „Ognisko”. W związku z wyborami do Rady Miejskiej (styczeń 1917 r.) został członkiem Robotniczego Komitetu Wyborczego Socjalistów Polskich.

W niepodległej Polsce mieszkał w Łodzi. Tam od grudnia 1918 do maja 1920 r. był członkiem Łódzkiego OKR. Jako przedstawiciel partii w Radzie Robotniczej m. Łodzi 11 lutego 1919 r. wszedł do jej Komitetu Wykonawczego. Wybrany radnym z listy PPS.

Latem 1920 r., wobec trudnej sytuacji militarnej kraju, wstąpił ochotniczo do WP. Po wojnie z bolszewikami zdemobilizowany.

Pracował w kooperatywie „Ognisko”, a od 1926 r. jako urzędnik w magistracie. W 1933 r. wystąpił z PPS. Był kontraktowym st. rachmistrzem wydz. finansowego. 1 grudnia 1936 r. mianowany etatowym urzędnikiem tego wydz. w IV grupie uposażeń.

Po II wojnie światowej był referentem wydz. finansowego magistratu m. Łodzi. W latach 1945-1948 należał do PPS. W 1950 r. przeszedł na rentę.

Zmarł 2 października 1960 r. w Łodzi.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Ireną Józefą Sobolewską (zob.).