Józef Guliński

Urodził się 13 marca 1863 r. w Nieszawie. Syn Jana i Julianny z Janowskich.

Mieszkał w Toruniu. Pracował jako handlowiec. Na początku lat 90. XIX w. przyjechał do Królestwa Polskiego, gdzie poznał swoją przyszłą żonę i zamieszkał w Warszawie.

Od 1896 r. z żoną należał do PPS. W ich mieszkaniu przy ul. Żurawiej mieścił się skład literatury partyjnej oraz punkt przesyłkowy „Robotnika”. W maju 1900 r. aresztowany, został osadzony na Pawiaku. Po kilku miesiącach jako poddany pruski zwolniony za kaucją z zakazem przebywania na terenie państwa rosyjskiego. Wyjechał wówczas do Berlina. Tam w grudniu 1900 r. wstąpił do Oddziału Zagranicznego PPS i jednocześnie do PPS Zaboru Pruskiego. Jego mieszkanie służyło jako miejsce schronienia i narad czołowych działaczy partii. We wrześniu 1901 r. zamieszkał w Poznaniu.

Zaangażował się w praę agitacyjną i oświatową. Był współorganizatorem wieców protestacyjnych przeciwko antypolskiej polityce władz pruskich oraz członkiem kierownictwa utworzonego w listopadzie 1901 r. Komitetu Oświaty Ludu Polskiego na Górnym Śląsku. Z jego ramienia prowadził zbiórki pieniędzy na rzecz tworzonych bibliotek i czytelni ludowych. Ze względu na bojkot ekonomiczny i towarzyski jego i żony w 1905 r. przeniósł się do Lipska. Wspierał finansowo ruch strzelecki.

W czasie I wojny światowej zamieszkał na stałe w Poznaniu.

Zmarł 18 września 1939 r. w Poznaniu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Jadwigą Lewicką (zob.), miał z nią troje dzieci m.in. syna Stanisława (zob.) i córkę Zofię (zob.).