Urodził się 20 lipca 1883 r. w Warszawie. Syn Juliana i Leokadii z Kajzersteinów-Karzewskich. Brat Heleny (zob.).
Studiował medycynę w Warszawie. Po strajku szkolnym (1905 r.) kontynuował naukę na uniwersytecie w Wiedniu, a potem w Berlinie. Ukończył studia, uzyskując w grudniu 1906 r. dyplom lekarski.
W latach 1907-1914 pracował na oddziale neurologicznym Szpitala Starozakonnych na Czystem w Warszawie. W 1910 r. wyjechał do Anglii, gdzie pracował pod kierunkiem Victora Horsleya.
Po 1918 r. w WP. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. lek. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce był lekarzem naczelnym szpitala w Tworkach.
Po II wojnie światowej od 1947 r. prof. Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie Akademii Medycznej. Kierownik kliniki psychiatrii Akademii Medycznej, znajdującej się na terenie szpitala w Tworkach.
Redaktor „Rocznika Psychiatrycznego”, „Neurologii”, „Neurochirurgii” i „Psychiatrii Polskiej”.
Członek PAN, prezes Polskiego Tow. Psychiatrycznego. Pierwszy przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.
Zmarł 10 marca 1962 r. w Pruszkowie. Pochowany na cmentarzu Szpitala Tworkowskiego.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Leą Abramowicz.
„Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.