Urodził się 12 lutego 1890 r. w Gnieźnie. Syn Jana, stolarza, i Wiktorii ze Stolarków.
Ukończył szkołę ludową, po czym uczył się ciesielstwa.
W zassie I wojnświatowej w 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, w składzie 54 pp walczył we Francji. Po zakończeniu działań wojennych 28 listopada 1918 r. wstąpił w Gnieźnie do Rady Robotniczo-Żołnierskiej.
Od 28 grudnia uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. W szeregach 4 komp. gnieźnieńskiej uczestniczył w wyzwalaniu rodzinnego miasta, po czym dowodził grupą powstańców pod Zdziechową i w bitwie o Szubin (od 11 stycznia 1919 r.). Od sierpnia przydzielony do 4 pstrz wielkopolskich (potem: 58 pp). Walczył z bolszewikami na froncie litewsko-bialoruskim. Szczególnie wyróżnił się 25 sierpnia 1920 r., kiedy na czele plut. Brawurowym atakiem zdobył silnie broniony folwark Bielowszczyznę. Awansowany do stopnia chor.
W 58 pp pełnił służbę do 1926 r. Został wówczas przydzielony do 4 baonu KOP „Dederkały”. Z dniem 31 grudnia 1935 r. przeszedł w stan spoczynku.
Mieszkał w Dusznikach Wielkopolskich (pow. Szamotuły).
W 1939 r. zmobilizowany do WP, uczestniczył w kampanii wrześniowej.
Od 1950 r. mieszkał w Poznaniu.
Zmarł 27 marca 1970 r. w Poznaniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Lutyckiej.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 1923 r.) z Jadwigą z Zalewskich Cerbsową, miał córkę Irenę (ur. 1927 r.).
G. Łukomski, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 1, Koszalin 1991; „Monitor Polski” nr 64/1938.