Bojownikom niepodległości

Józef Jakubik

(1896–po 1933)

Urodził się 11 marca 1896 r. w Pawłosiowie pow. Jarosław. Syn Antoniego i Emilii z Mikosiów. Brat Kazimierza (zob.) i Waleriana (zob.).

Studiował agronomię.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 4 komp. III baonu 1 pp LP. Ranny, leczył się m.in. w Kętach. Po rekonwalescencji powrócił do pułku. Służył w okm 1 pp LP. Na początku kwietnia 1917 r. w komp. rekruckiej pułku.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W stopniu plut. pełnił służbę w komp. uzupełniającej km w Bolechowie. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. W szeregach 77 pp walczył na froncie włoskim, gdzie dostał się do niewoli.

Od 1 stycznia 1919 r. w Armii Polskiej we Francji, z którą w tym też roku powrócił do kraju. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie.

W niepodległej Polsce mieszkał w osadzie Antonowo pow. Dzisna.

Zmarł po 1933 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

„Monitor Polski” nr 131/1933.