Józef Janik

Urodził się 19 lutego 1893 r. w Przystajni pow. Częstochowa. Syn Tomasza, rolnika, i Marianny z Majerów.

Ukończył szkołę powszechną, po czym pracował w rodzinnym gospodarstwie. Ukończył kurs dla handlowców w Krzepicach, po czym zatrudnił się w Stow. Spożywców w Przystajni.

W czasie I wojny światowej od stycznia 1915 r. w POW ps. „Łamigłowa”. Ukończył kurs podoficerski w Grześlakach, po czym objął funkcję komendanta lokalnego w Przystajni. W listopadzie 1918 r. kierował akcją rozbrajania Niemców w okolicy Przystajni.

Od grudnia 1918 r. awansowany na sierż., był zastępcą komendanta lokalnego w Krzepicach, a potem służył w Wojsku Polskim.

Od 1 maja 1919 r. w Policji Państwowej. Co najmniej od 1929 do 1931 r. w stopniu przodownika był komendantem posterunku w Kamienicy Polskiej koło Częstochowy. W 1939 r. komendant posterunku w Blachowni.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 012/1 z 4-7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie, jest wymieniony na tablicy pamiątkowej w Przystajni.

Żonaty z Apolonią N, miał córkę Eugenię (4 IX 1920–4 IV 1944).