Józef Jaroszewski

Urodził się 6 marca 1898 r. w Horodence. Syn Jana i Eugenii z Janowskich.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w komp. saperów.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach z lipca 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 160 baonie pospilitego ruszenia.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. 31 grudnia przydzielony do 5 pp leg, był dowódcą drużyny saperów. Brał udział w walkach z bolszewikami, był ranny. W sierpniu 1920 r. skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych. Po jej ukończeniu od 20 grudnia był dowódcą plut. w baonie zapasowym 25 pp. 1 stycznia 1921 r. mianowany ppor. rez. piech. Wkrótce potem został przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce od 21 sierpnia 1928 r. w Straży Granicznej. W stopniu aspiranta sprawował funkcję adiutanta i kwatermistrza w Inspektoracie Granicznym „Leszno”. Od 15 sierpnia 1929 r. służył w Centralnej Szkole Straży Granicznej w Górze Kalwarii. Początkowo był instruktorem i dowódcą plut., a od 24 września 1932 r. jej oficerem finansowym. W 1933 r. odbył praktykę liniową w Małopolskim Inspektoracie Okręgowym SG w Przemyślu i 11 listopada został kierownikiem komisariatu SG „Smorze”. W 1933 r. awansował na podkomisarza. Od 28 maja 1935 był kierownikiem komisariatu SG w Żabiu. 2 marca 1939 r. przeniesiony na stanowisko kierownika komisariatu SG „Puck”.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony w 1945 r., powrócił do kraju i zamieszkał w Krakowie.

Zmarł 16 lipca 1964 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. LXIII.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Był żonaty.