Józef Jurczyk

Urodził się 5 lutego 1892 r. w Zabrzegu. Syn Jana i Tekli z Wojtylaków.

Ukończył szkołę ludową oraz wydziałową w Bielsku, po czym kontynuował naukę w seminarium nauczycielskim w Białej.

Po przerwaniu nauki podjął pracę jako rysownik w Krakowie. W kwietniu 1912 r. przeniósł się do Gruszowa na Śląsku Cieszyńskim i tam został telegrafista na stacji kolejowej.

Należał do „Sokoła”. Zorganizował Polową Drużynę w Gruszowie i kierował jej wyszkoleniem wojskowym. Ukończył kurs instruktorski „Sokoła” w Krakowie, prowadzony przez płk. st. sp. Zygmunta Zielińskiego.

W czasie I wojny światowej w  sierpniu 1914 r. na czele 42. osobowego oddziału wyruszył do Krakowa, gdzie jako kpr. został przydzielony do 7 komp. 2 pp LP. Uczestniczył w kampanii karpackiej oraz bukowińskiej. Ranny 7 maja 1915 r. pod Dobranowcami. Leczył się w szpitalu na Węgrzech, po czym 10 sierpnia otrzymał przydział do 10 komp. 6 pp LP. Awansowany do stopnia sierż., w jej składzie wziął udział w kampanii wołyńskiej.

W okresie kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 r. jako inwalida zwolniony od służby wojskowej. Powrócił wówczas w rodzinne strony i podjął pracę zawodową jako urzędnik w przedsiębiorstwie naftowym „Schodnica” w Czechowicach..

Działacz „Sokoła”.

Od stycznia 1919 r. w Wojsku Polskim. Uczestniczył w walkach z Czechami o Śląsk Cieszyński. Służył potem w pociągu pancernym „Hallerczyk”. 26 lutego 1921 r. przeniesiony do rezerwy.

Powrócił wówczas do pracy w „Schodnicy”.

Był naczelnikiem i instruktorem PW i WF w okręgu cieszyńskim „Sokoła”, w latach 1925–1928 prezesem tej organizacji w Dziedzicach. W 1929 r. przeniósł się do Żywca, gdzie kontynuował działalność w „Sokole” oraz w Związku Legionistów Polskich.

Zmarł 14 października 1938 r. i został pochowany na cmentarzu w Zabrzegu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.