Urodził się 29 maja 1853 r. w Lubarze na Wołyniu.
Ukończył korpus kadetów w Połtawie (1872 r.) oraz Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu (1874 r.), po czym poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej.
Mianowany 7 sierpnia 1874 r. ppor., został przydzielony do szkolnictwa wojskowego. Był instruktorem i wykładowcą oraz dowódcą komp. Awansował kolejno na por. (17 marca 1877), sztabskpt. (29 maja 1881), kpt. (24 kwietnia 1888), ppłk. (21 kwietnia 1891) i płk. (6 grudnia 1895). W 1906 r. został komendantem Orenburskiego Korpusu Kadetów, a potem Jarosławskiego Korpusu Kadetów. 4 marca 1906 r. awansował na gen. mjr. 21 października 1911 r. przeniesiony w stan spoczynku.
W czasie I wojny światowej od połowy 1917 r. był prezesem Zw. Wojskowych Polaków Okręgu Moskiewskiego. Później przedostał się do Polski.
Od 25 listopada 1918 r. w stopniu gen. por. (ze starszeństwem z 21 października 1916) w WP. Był szefem sekcji szkół oficerskich w Dep. Naukowo-Szkolnym MSWojsk oraz członkiem Rady Naukowej tego dep. i Komitetu Doradczego (od kwietnia 1920 r.) przy Oddz. III sztabu MSWojsk. 1 kwietnia 1921 r. przeniesiony w stan spoczynku. Zweryfikowany jako gen. dyw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 4 września 1933 r. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powazkach kwat. A-18.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Krzyżem Niepodległości oraz francuską Legią Honorową 4 kl.
Żonaty z Marią Rutkowską, miał córkę Wandę.
Encyklopedia Wojskowa t. IV, Warszawa 1934; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; „Monitor Polski” nr 293/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994; B. Woszczyński, w: Polski Słownik Biograficzny t. XVI/1971.