Urodził się 26 września 1867 r. w majątku Poznajów na Witebszczyźnie. Syn Wincentego, ziemianina, i Elżbiety z Kossów.
Ukończył Korpus Kadetów w Połocku (1884) i II Konstantynowskiej Oficerskiej Szkole Piechoty w Petersburgu (1886). Poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej. W 1886 r. mianowany ppor. piech., został przydzielony do petersburskiego pułku gwardii w Warszawie, w którym służył do 6 lutego 1913 r. W 1889 r. awansował na por. piech., w 1896 r. na sztabskpt. piech. i w 1900 r. na kpt. piech. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 pełnił służbę we Władywostoku. W 1907 r. otrzymał stopień płk., po czym od 6 lutego 1913 do 3 lutego 1915 r. był dowódcą 82 pp na Kaukazie. W 1914 r. awansował na gen. mjr.
W czasie I wojny światowej 3 lutego 1915 r. został dowódcą 2 BGrenadierów. Następnie w latach 1916-1917 dowódca 2 DGrenadierów. Od stycznia 1917 r. dowodził syberyjską 8 DStrz.
W czerwcu 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego. Dowodził 3 DSP. Na skutek nieporozumień z dowódcą korpusu gen. Józefem Dowborem-Muśnickim w grudniu objął stanowisko szefa wydz. mobilizacyjnego. Od lutego 1918 r. uczestniczył w organizowaniu oddziałów III Korpusu Polskiego na Ukrainie.
Od listopada 1918 r. w WP. W okresie od 3 grudnia 1918 do 27 lutego 1919 r. dowodził GO walczącą z Ukraińcami w rejonie Lwowa. 27 lutego awansowany na gen. por. i od tego dnia do 9 sierpnia 1920 r. sprawował funkcję ministra Spraw Wojskowych w rządach Ignacego Paderewskiego, Leopolda Skulskiego, Władysława Grabskiego i Wincentego Witosa. Jednocześnie od 1 lipca 1920 r. członek Rady Obrony Państwa. Następnie był przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego, członkiem Rady Wojennej, Najwyższej Komisji Opiniującej oraz Sądu Honorowego dla Generałów.
Zmarł 3 października 1921 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 234.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i francuską Legią Honorową 3 kl., pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 5 kl. oraz Krzyż Niepodległości.
Żonaty (od 1893) z Heleną Wróblewską, miał z nią córki Helenę (zm. 1919) zamężną Jentys, Marię (1900-1957) zamężną Gorską i Anielę (1904-1999) zamężna Niemirycz oraz synów Adama (1896-19 VIII 1920), ppor. WP, poległego w walce z bolszewikami, i Kazimierza (zob.).
Jest patronem Wojskowej Komendy Uzupełnień w Suwałkach.
H. Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920, Warszawa 1921; Encyklopedia Wojskowa t. V, Warszawa 1935; Z.A. Judycki, Pod obcymi sztandaramiGenerałowie polskiego pochodzenia w siłach zbrojnych państw obcych. Popularny słownik biograficzny t. I, Warszawa 2016; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; „Monitor Polski” nr 293/1932; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994; A. Suchcitz, Generałowie wojny polsko-sowieckiej 1919-1920, Białystok 1993; A. Wojtaszak, Generalicja Wojska Polskiego 1921-1926, Szczecin 2005; B. Woszczyński, w: Polski Słownik Biograficzny t. XVII/1972.