Józef Ludwik

Urodził się 1 stycznia 1877 r. w m. Ostrów Wlkp. Syn Józefa i Florentyny z Grajnertów.

Ukończył seminarium duchowne i 2 kwietnia 1905 r. w Gnieźnie został wyświęcony na kapłana.

Do marca 1907 r. pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Marcina Biskupa i Wyznawcy w Strzelcach Wielkich, a następnie do 14 października 1910 r. w parafii pw. św. Marcina i św. Mikołaja Biskupów i Wyznawców w Bydgoszczy. Był administratorem parafii pw. św. Anny w Podlesiu Kościelnym (15 października 1910-30 czerwca 1914), w Mieścisku (1 lipca 1914-14 sierpnia 1915) oraz proboszczem (początkowo administratorem) parafii pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej Panny i Męczennicy w Pogrzybowie koło m. Ostrów Wlkp.

Podczas II wojny światowej 6 października 1941 r. aresztowany przez Niemców. Był więziony w obozie przejściowym w Konstantynowie, a następnie 30 października przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau. W transporcie inwalidów wywieziony 18 maja 1942 r. do centrum eutanazyjnego w Hartheim.

Zmarł podczas drogi do Monachium. Pochowany na Cmentarzu Am Perlacher Forst w Monachium.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę na pomniku Państwa Podziemnego w Poznaniu, jest wymieniony na tablicy w kaplicy męczenników w katedrze pw. św. Piotra i św. Pawła w Poznaniu.