Urodził się 12 sierpnia 1895 r. w Bydgoszczy. Syn Witolda (zob.) i Pelagii z Biniakowskich. Brat Wiesława (zob.).
W latach 1901-1907 kształcił się w szkole powszechnej w Śmiglu, a następnie w gimnazjum w Rawiczu i gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie w 1914 r. uzyskał maturę.
W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej. W grudniu 1916 r. mianowany ppor. rez. łączn. 22 grudnia 1918 r. przybył do Śmigla na urlop i włączył się w prace przygotowawcze do powstania.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Mianowany przez Powiatową Radę Ludową komisarzem poczty i telegrafu, 10 stycznia zorganizował komp. śmigielską i jako jej dowódca brał udział w bitwie pod Osieczną (11 stycznia 1919). 13 stycznia mianowany dowódcą odcinka „Osieczna”, po reorganizacji oddziałów od 1 lutego organizował formacje łączności. 12 lutego został komendantem szkoły telefonistów przy I baonie telegraficznym wlkp. Następnie dowodził komp. zapasową telegraficzną nr 7 w Poznaniu.
W 1921 r. ukończył kurs szefów łączności przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Zweryfikowany jako kpt. łączn. z 1 czerwca 1919 r. W 1923 r. słuchacz kursu oficerów łączności w Wersalu. Awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. łączn., od 1923 r. pełnił służbę w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności. 31 października 1927 r. przeniesiony na dowódcą III baonu 1 płączn. W kwietniu 1928 r. został zastępcą dowódcy pułku radiotelegraficznego w Warszawie. Od 1 marca 1929 r. był szefem łączności 19 DP. Od 5 stycznia 1931 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej. Po ukończeniu nauki 1 listopada 1932 r. objął stanowisko wykładowcy taktyki łączności w tej szkole. Awansowany 1 stycznia 1933 r. na ppłk. dypl. łączn. W 1936 r. został dowódcą łączności Sztabu Głównego. 19 marca 1939 r. awansował na płk. dypl. łączn.
Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. I zastepca naczelnego dowódcy łączności w sztabie Naczelnego Wodza. Od 9 września uczestniczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny.Po uwolnieniu przez oddziały alianckie wyjechał do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech, gdzie od października 1945 do listopada 1946 r. był komendantem Szkoły Radiotechnicznej w Rzymie. Po przybyciu do Wlk. Brytanii i demobilizacji pozostał na emigracji.
Awansowany przez gen. Władysława Andersa na gen. bryg. z dniem 1 stycznia 1964 r.
Należał do Koła Generałów i Pułkowników b. Wyższych Dowódców, z którego w związku z powrotem do Polski został skreślony.
W 1968 r. powrócił do kraju.
Zmarł 31 stycznia 1975 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powazkach kwat. 18.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Marią Antoniną Butkiewicz, miał synów Bogdana (1924-10 I 1943) i Witolda (11 III 1925-2 XI 2013).
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; „Monitor Polski” 1932, nr 217; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.