Bojownikom niepodległości

Józef Ożarko

(1895–po 1939)

Urodził się 30 grudnia 1895 r. w Stryju. Syn Floriana i Katarzyny z Wierszczuków.

Po wybuchu I wojny światowej od 8 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziałów strzeleckich Józefa Piłsudskiego, od 16 sierpnia w Legionach Polskich. Służył w 2 Pułku Piechoty II Brygady LP, uzyskując stopień st. szer. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. od września podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza i Szaldobos. Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 77 pp.

W niepodległej Polsce od 20 listopada 1918 r. walczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom w stopniu plut. Należał do załogi pociągu pancernego „Pepetrójka”. Walczył w wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 w składzie załogi  pociągu pancernego „Piłsudczyk”. Po demobilizacji zamieszkał we Lwowie. Pracował jako szofer.

Zmarł po 1939 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

„Monitor Polski” 1937, nr 93; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939.