Bojownikom niepodległości

Józef Piotr Adamowicz

(1880–1953)

Urodził się 28 czerwca 1880 r. w Koniecpolu na Kielecczyźnie. Syn Andrzeja, szewca. Ukończył szkołę elementarną, po czym pracował jako ślusarz w hucie „Raków”.

Od roku 1899 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej ps. „Tadeusz”. Na początku 1905 r. krótko więziony za rozpowszechnianie odezw partyjnych. W roku 1906 wstąpił do Organizacji Bojowej PPS. W czasie „krwawej środy” (15 sierpnia 1906) brał udział w zamachach na szpicla w gm. Wyczerpy, na stójkowego w Częstochowie i strażnika ziemskiego we wsi Wrzosowa. Podczas odwrotu z tej ostatniej akcji został ujęty. 27 sierpnia przewieziony do X pawilonu warszawskiej cytadeli, 16 września skazany został przez Wojskowy Sąd Okręgowy na bezterminowe ciężkie roboty. Przewieziony do więzienia mokotowskiego, skąd w styczniu 1907 r. przekazano go do dyspozycji gubernatora smoleńskiego. Po wybuchu rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji uwolniony.

Do niepodległej Polski (od 11 listopada 1918) powrócił w roku 1919. W obliczu zagrożenia bolszewickiego latem 1920 r. wstąpił do Armii Ochotniczej Wojska Polskiego; brał udział w Bitwie Warszawskiej (13–25 sierpnia 1920). Po zawarciu rozejmu (18 października 1920) zdemobilizowany. Od roku 1921 pracował jako ślusarz w Zbrojowni nr 2 w Warszawie, w latach 1934–1939 w Zakładach Amunicyjnych Pocisk. Działacz Związku Zawodowego Metalowców, należał do organizatorów jego oddziału w dzielnicy Praga. W latach 1923–1924 członek Komitetu Dzielnicowego PPS Praga, w latach 1929–1939 przewodniczący tego komitetu i członek sądu partyjnePo wybuchu II wojny światowej od października 1939 r. uczestniczył w konspiracji. Na pierwszej ogólnopolskiej konferencji PPS–Wolność, Równość, Niepodległość (19–21 października 1939) wybrany na stanowisko przewodniczącego Komitetu Okręgu V (Praga) PPS–WRN; równocześnie wszedł w skład Plenum WOKR PPS–WRN. Po zajęcia Pragi (15 września 1944) przez jednostki 1 Armii Wojska Polskiego i Armii Czerwonej,  w styczniu 1945 r. ujawnił się.

Po wojnie do PPS nie został przyjęty. Zmarł 3 stycznia 1953 r. w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; A. Czystowski, A. Pacholczykowa, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. I, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 296/1931.