Józef Piotr Barycz

Urodził się 6 listopada 1895 r. we Lwowie. Syn Józefa i Stanisławy.

Od 1906 r. kształcił się w IV gimnazjum we Lwowie, a od 1910 r. w I gimnazjum w Nowym Sączu, w którym w czerwcu 1914 r. uzyskał maturę.

Od 1912 r. członek Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. służył w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Początkowo przydzielony do 13 komp. 2 pp LP, już we wrześniu został skierowany do tworzonej szkoły podchorążych LP w Krakowie. Razem z nią 30 września wyruszył na front karpacki. Po jej rozwiązaniu 11 października powrócił do komp. Dowodził plut. Przewieziony na teren Królestwa Polskiego (kwiecień 1915), służył w baonie uzupełniającym kpt. Szczęsnego Rucińskiego (potem kpt. Franciszka Sikorskiego). 11 maja z baonem przydzielono go do tworzonego wówczas 4 pp LP na stanowisko dowódcy plut. w 11 komp. Razem z pułkiem 15 lipca wyruszył na front. 24 lipca mianowany chor. piech. Podczas walk na Wołyniu 24 czerwca 1916 r. został ranny pod Optową i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z dniem 18 sierpnia awansował na ppor. piech.

Leczył się w szpitalach w Darnicy i Kostromie. Później aż do 1 grudnia 1917 r. przebywał w obozach jenieckich w Kostromie, Haliczu i Makariewie.

Uwolniony, 1 grudnia 1917 r. wstąpił do 2 pstrz I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Awansował wówczas na por. piech. Od 15 stycznia do 30 maja 1918 r. był emisariuszem wysłanym przez dowództwo korpusu z zadaniem kierowania byłych jeńców-Polaków do własnych oddziałów. Aresztowany 1 czerwca przez bolszewików, był przez nich więziony aż do sierpnia 1919 r.

Po powrocie do kraju od 20 sierpnia 1919 r. służył w baonie zapasowym 4 pp leg w Kielcach. 1 lipca 1920 r. przydzielono go do 9 komp. Słuckiego pstrz. Brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Wskutek ciężkich strat znajdujące się na froncie części pułku rozformowano, zaś oficerów skierowano do baonu zapasowego. 15 sierpnia został w nim dowódcą kompanii, zaś 1 września awansował na kpt. piech. ze starszeństwem z 1 kwietnia. 15 listopada objął dowództwo komp. marszowej odtworzonego Słuckiego pstrz, zaś 15 grudnia III baonu tego pułku (potem: 78 pp). Od 1 lutego 1921 r. dowodził I baonem.

W okresie od 1 sierpnia do 15 października 1921 r. odbywał kurs dowódców baonów w Centrum Wyszkolenia przy DOGen Lwów, po czym powrócił na zajmowane stanowisko. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Zmarł śmiercią samobójczą 25 lipca 1922 r. w Brześciu nad Bugiem i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym.

Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.