Bojownikom niepodległości

Józef Stanisław Haluta

(1896-1980)

Urodził się 14 kwietnia 1896 r. w Nowym Sączu. Syn Franciszka i Pelagii.
Uczył się w gimnazjum w Tarnowie.
Członek Zw. Strzeleckiego (do 1913 r.).
W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. W składzie 2 pp LP brał udział w kampanii karpackiej. Od 10 maja 1915 r. żołnierz 9 komp. 4 pp LP. W jej składzie 15 lipca wyruszył na front. Uczestniczył w walkach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Uzyskał stopień sierż.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Witkowicach. W marcu został uwolniony.
Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 4 pp leg. Ranny w 1919 r. W 1920 r. przeniesiony do Centralnej Szkoły Podoficerskiej w Chełmie.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., co najmniej od 1923 do 1928 r. służył w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu, w którym był m.in. dowódcą oddziału szkolnego (1923). Awansowany 1 stycznia 1930 r. na mjr. piech., był oficerem 58 pp (1932, 1935). Następnie przeniesiony w stan spoczynku lub do rezerwy.
Po kampanii 1939 r. przedostał się na zachód. W 1940 r. jako ppłk. piech. dowodził 3 komp. 19 kadrowego baonu strzelców 1 Korpusu Polskiego.
Zmarł 21 listopada 1980 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 132/1931
Źródła

„Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.