Józefa Jennówna

Urodziła się 13 grudnia 1883 r. w Wrszawie. Córka Jana, robotnika, i Zofii z Bartosiaków.

Ukończyła seminarium nauczycielskie, po czym poświęciła się pracy zawodowej.

Od 1905 r. w PPS ps. „Helena”. Porzuciła wówczas dotychczasowe zatrudnienie i podjęła pracę w Drezdeńskiej Manufakturze w Warszawie. Prowadziła tam działalność oświatową i agitacyjną, współorganizowała strajki i była zwykle przewodniczącą delegacji strajkowych. W 1907 r. zwolniona z pracy, na krótki okres czasu znalazła zatrudnienie w fabryce T.J. Birkina, gdzie kontynuowała działalność partyjną. Brała udział w akcjach Organizacji Bojowej PPS, głównie przy organizowaniu ucieczek więźniów ze szpitali. Aresztowana w 1907 r. przez władze rosyjskie, została osadzona w więzieniu przy ul. Daniłowiczowskiej. Podczas przesłuchania ciężko pobita (straciła oko), przez pół roku przebywała na leczeniu w Szpitalu Dzieciątka Jezus. W trybie administracyjnym skazana na zesłanie do Archangielska, ze względu na stan zdrowia wyrok ten anulowano. Po wyjściu ze szpitala (na początku 1909 r.) utrzymywała się z udzielania lekcji. Do 1914 r. pracowała w Stow. Pomocy Więźniom Politycznym. Działała też w technice PPS, zajmując się kolportażem wydawnictw partyjnych.

W czasie I wojny światowej prowadziła działalność agitacyjną wśród rannych żołnierzy rosyjskich w warszawskich szpitalach. W 1915 r. została nauczycielką we wsi Sarnowo pow. Kozienice. Zorganizowała tam kursy dla dorosłych. Po pewnym czasie przeniosła się do pracy w szkole powszechnej w pobliskim Regowie.

W 1919 r., po zamknięciu przez właściciela ziemskiego szkoły i jej eksmisji z mieszkania, zamieszkała w lokalu Związku Zawodowego Robotników Rolnych RP w Kozienicach. Była współorganizatorką strajku powszechnego robotników rolnych w powiecie kozienickim w październiku 1919 r. W przeddzień strajku (15 października) aresztowana i osadzona w więzieniu w Radomiu. Tam straciła wzrok. Po blisko rocznym pobycie w szpitalu powróciła do Kozienic i do pracy w związku.

W niepodległej Polsce mieszkała w Kozienicach. Po przeniesieniu siedziby oddziału związku do Radomia zrezygnowała z pracy. Żyła w niezwykle ciężkich warunkach materialnych. W 1933 r. otrzymała rentę dla b. więźniów politycznych.

Podczas II wojny światowej ze względu na kalectwo nie brała udziału w działalności konspiracyjnej.

Po wojnie mieszkała w Państwowym Domu Opieki w Kozienicach. Od 1945 do 1948 r. należała do PPS, była radną Miejskiej Rady Narodowej, działała też w Związku Samopomocy Chłopskiej. Od 1953 r. przebywała w Państwowym Domu Rencistów w Warszawie. Od 1956 r. należała do PZPR.

Zmarła 24 października 1962 r. w Warszawie i została pochowana na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. B-12.

Odznaczona Krzyżem Niepodległości.

Rodziny nie założyła.