Urodziła się 10 marca 1860 r. w Żyglinie pow. Tarnowskie Góry. Córka Tomasza, rolnika, oraz Barbary z Przybyłków.
Ukończyła szkołę powszechną w Żyglinie.
Od 1909 r. pracowała w Tow. Polek. Działała na rzecz sprawy polskiej głównie poprzez propagowanie gazet polskich i czytelnictwa. W 1914 r. oskarżona przez władze niemieckie o działania antypaństwowe (przemówienie na wiecu kobiet w Bytomiu), została aresztowana, a potem więziona.
W 1920 r. organizatorka i przewodnicząca pierwszego powiatowego zjazdu Tow. Polek w Tarnowskich Górach.
Uczestniczyła w akcji plebiscytowej i III powstaniu śląskim (1921).
Od 1927 r. była przewodniczącą Zarządu Głównego Tow. Polek w Katowicach oraz członkiem honorowym Narodowej Organizacji Kobiet.
Z ramienia Narodowego Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy wybrana w 1929 r. do senatu z województwa śląskiego. W czasie następnej kadencji początkowo zastępca senatora, po rezygnacji Jana Kołłątaja-Srzednickiego w 1935 r. objęła jego mandat.
W czasie okupacji niemieckiej przebywała w areszcie domowym.
Zmarła 24 października 1942 r. w Żyglinie i tam została pochowana.
Odznaczona Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl. i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Zamężna (od 20 VI 1890) z Piotrem Bramowskim, miała z nim synów Stanisława, który zginął podczas I wojny światowej, Karola, pracownika PKP, Pawła, celnika, który zginął podczas II wojny światowej, Józefa i Tomasza, kolejarzy.
Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 212/1933; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny t. I, Warszawa 1998.