Julian Bilinkiewicz

Urodził się 22 kwietnia 1900 r. w Olesku pow. Złoczów. Syn Maksymiliana i Stefanii z Jaworskich. Brat Tytusa (zob.).

Uczył się w gimnazjum we Lwowie, maturę uzyskał na wojskowym kursie gimnazjalnym w filii VIII gimnazjum (sierpień 1919 r.).

W czasie I wojny światowej 12 czerwca 1915 wstąpił do Legionów Polskich. Początkowo w baonie uzupełniającym nr 3. Od 26 sierpnia był żołnierzem 9 komp. 6 pp LP. W jej składzie 12 września wyruszył na front. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej.  W okresie od 19 grudnia do 24 stycznia 1916 r. w plutonie łączności  1 pp LP. Chory, od lutego przebywał w szpitalu. Ze względu na stan zdrowia i małoletność zwolniony z Legionów.

Powrócił do Lwowa i kontynuował naukę w gimnazjum.

21 grudnia 1917 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Służył w 1 baterii  part. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany  przez Austriaków. Do 25 kwietnia przebywał w obozie w Huszt.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 4 pap w Litomierzycach, skąd skierowano go do Szkoły Oficerów Rezerwy w Linzu. Uczył się w niej w okresie od 20 maja do 26 sierpnia. Po jej ukończeniu w stopniu kpr. służył jako działonowy w 4 baterii 43 pap. Po odniesieniu kontuzji leczył się w szpitalu w Innsbrucku, skąd wobec rozkładu armii austro-węgierskiej powrócił do Lwowa. 

Od 3 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka III (Szkoła Konarskiego). Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do III baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Następnie służył w komp. „studenckiej” w Bryg. Lwowskiej. 1 maja 1919 r. przydzielony do lwowskiego Batalionu Etapowego Uzupełniającego we Lwowie.  18 lipca awansował na plut. W sierpniu uzyskał eksternistycznie maturę w filii VIII gimnazjum we Lwowie. Następnie został zastępcą dowódcy plut. 5 komp. 38 pp. Na tym stanowisku wziął udział w walkach z Ukraińcami. Z dniem 1 grudnia 1919 r. uzyskał stopień ppor. piech. Od 1 grudnia 1919 do 20 października 1920 r. służył w Oddziale Ogólno-Organizacyjnym dowództwa 6 Armii. Po zakończeniu działań wojennych od października 1920  r. był kierownikiem referatu i szefem Oddz. II Dowództwa Okręgu Etapów 6 Armii. W tym też roku zaliczył rok studiów medycznych na Uniwersytecie Lwowskim.

Od 1 maja 1921 do 25 kwietnia 1925 r. służył w 8 baterii 5 pap. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. W 1923 ukończył kurs informacyjno-balonowy w Toruniu. Od kwietnia 1925 r. w 6 pac. Był oficerem ewidencyjno-personalnym. 17 listopada 1926 r. urlopowany, a latam 1927 r. przeniesiony do 10 pac na stanowisko młodszego oficera baterii. W okresie od 1 czerwca 1928 do 31 grudnia 1929 r. był adiutantem pułku. Awansowany do stopnia kpt. art. z starszeństwem od 1 I 1930, w tym też miesiącu objął funkcję dowódcy 2 baterii. Z dniem 1 marca 1932 r. przeniesiony do DOK X w Przemyślu  na stanowisko referenta, potem od 1 listopada 1933 r. - kierownika referatu kontrwywiadu w Samodzielnym Referacie Informacyjnym.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł na Węgry. Internowany w obozie Czisfürdo, został ewakuowany do Francji. Od 26 grudnia 1939 do 5 stycznia 1940 r. przebywał w koszarach Bessiérres w Paryżu, a potem do 31 stycznia był słuchaczem w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów Artylerii w Sables d’Ore. Od 1 lutego do 1 kwietnia przebywał na kursie dowódców batalionów  w Coëtquidan. Po ukończeniu kursów przeniesiony na stanowisko kierownika placówki informacyjno-wywiadowczej Oddziału II w Parthenay, którą kierował do 20 czerwca. Po kapitulacji ewakuował się do Wlk. Brytanii, gdzie od 23 czerwca 1940 do 4 sierpnia 1942 r. był oficerem sztabu 10 BK Panc. Następnie do 16 maja 1944 r. oficer sztabu 1 DPanc. 17 maja mianowany zastępcą szefa Oddziału Ogólno-Organizacyjnego i kierownikiem referatu personalnego dla szeregowych w  dowództwie Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. Awansowany 1 I 1945 do stopnia mjr. art. Od 13 października 1945 do 10 kwietnia 1946 r. był kierownikiem referatu reparacyjnego w dowództwie 1 Korpusu Polskiego, potem w 14 pal na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (do 30 marca 1947). Od 7 maja 1947 r. w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji osiedlił się w Wlk. Brytanii.

Zmarł 2 czerwca 1975 r. w Londynie. Pochowany na Cmentarzu Willesden.