Julian Borkowski

Urodził się 13 maja 1887 r. w Pogonowie pow. Siedlce. Syn Tomasza, rolnika, i Teofili z Pogonowskich. Uczył się w gimnazjach w Warszawie, Białej Podlaskiej i Sielcach, skąd został wydalony za udział w strajku szkolnym 1905 r. Maturę uzyskał eksternistycznie w gimnazjum w Rewlu (1906 r.), ukończył Wydz. Prawa uniwersytetu w Petersburgu (1912). Po powrocie do kraju odbył aplikację adwokacką i pracował jako pomocnik adwokata przysięgłego w Lublinie (1912—1915). We wrześniu 1915 r. został powołany na stanowisko sędziego pokoju dla spraw nieletnich w Lublinie, a podczas tworzenia się sądów polskich we wrześniu 1917 r. mianowany sędzią pokoju w tym mieście. W okresie I wojny światowej od 1914 r. członek POW w Lublinie ps. „Nowina”. W 1918 r. wybrany radnym w Lublinie, ponownie w 1919 i 1927 r. Od listopada 1919 do maja 1921 r. wiceprezes Rady Miejskiej. W 1920 r. służył ochotniczo w WP. W latach 1920-1925 sędzia Sądu Okręgowego w Lublinie. Następnie do 1929 r. sędzia Sądu Apelacyjnego w tym mieście, a potem (do 1931 r.) jego wiceprezes. Czasowo (19 września 1931-27 czerwca 1932) pisarz hipoteczny w Sądzie Okręgowym w Wilnie. Od lipca 1932 r. pracował jako notariusz przy Wydz. Hipotecznym Sądu Okręgowego w Lublinie. Prezes Rady Notarialnej (1934-1937, 1938-1939) oraz prezes Izby Notarialnej. Jednocześnie od 1914 r. nauczyciel historii w Gimnazjum im. S. Staszica, od 1915 r. w Gimnazjum im. J. Zamoyskiego, którego był współzałożycielem. W latach 1918-1919 uczył (także prawoznawstwo) w Gimnazjum A. i J. Vetterów i w Gimnazjum H. Czarnieckiej. Wykładał w Uniwersytecie Powszechnym im. S. Żeromskiego. W maju 1919 r. został członkiem Rady Szkolnej w Lublinie, w latach 1921-1925 był jej wiceprezesem, po czym do 1934 r. prezesem. Pracował społecznie w Polskim Białym Krzyżu, Zw. Strzeleckim, Tow. Przyjaciół Uczącej się Młodzieży (1916-1951), PCK (1919-1948), Lidze Morskiej (1926-1950), Zrzeszeniu Sedziów i Prokuratoró2) (1921-1931), był prezesem Tow. Kredytowego m. Lublina. Od 1937 r. związany z Obozem Zjednoczenia Narodowego. Podczas II wojny światowej pracował w notariacie i uczestniczył w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK. W kwietniu 1940 r. aresztowany przez Niemców, następnie zwolniony. Od sierpnia 1944 do grudnia 1951 r. prezes Rady Notarialnej w Lublinie. Jednocześnie w latach 1946-1950 sędzia Sądu Okręgowego, a potem notariusz w Państwowym Viurze Notarialnym w tym mieście. 28 lutego 1953 r. przeniesiony w stan spoczynku. Od 25 kwietnia 1953 r. adwokat, członek Wojewódzkiej Izby Adwokackiej. Wiceprezes Tow. Przyjaciół Szkolnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1949-1953, 1961-1963) i prezes (1954-1960) oraz lektor na tej uczelni. W latach 1947-1953 członek Zw. Zawodowego Pracowników Sądowych. Zmarł 15 listopada 1964 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym przy ul. Lipowej w Lublinie sektor 22b. Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl., Krzyżem Niepodległościi złotym Krzyżem Zasługi. Żonaty (od 30 VII 1911) z Emilią Lucyną Wojewódzką, miał z nią córkę Wiesławę (ur. 1912) i synów Janusza (ur. 1914), inżyniera rolnika, Stanisława (ur. 1916) inżyniera, Leszka (ur. 1921) i Przemysława (ur. 1921), reżysera.