Julian Bugajski

Urodził się 11 marca 1885 r. w Warszawie. Syn Leopolda.
Uczył się w gimnazjum w Warszawie, w którym w 1902 r. uzyskał maturę.
Jako uczeń od 1900 r. należał do Tow. Oświaty Narodowej, a potem do Zw. im. J. Kilińskiego. Od 1905 r. członek NZR. Kierował kołami tej partii w dzielnicach Solec i Śródmieście, należał też do zarządu okręgowego NZR w Warszawie. Publikował w nielegalnych pismach Polak i Kiliński.
Na początku 1903 r. podjął pracę zawodową w biurze Stow. Spożywców „Merkury” w Warszawie. W latach 1906-1908 był buchalterem w Stow. Spożywców „Łączność” w Biłgoraju. W końcu 1908 r. został kierownikiem Spółdzielni Spożywców „Społem” w Pabianicach. W połowie 1911 r. powrócił do Warszawy, obejmując stanowisko instruktora w Warszawskim Zw. Stowarzyszeń Spożywców. Dzięki jego pracy w latach 1913-1914 doszło do zespolenia istniejących w Częstochowie i okolicy małych spółdzielni w dużą organizację spółdzielczą, która w 1916 r. przyjęła nazwę „Jedność”. W latach 1916-1930 sprawował funkcję kierownika jej zarządu. W latach 20. Stow. Spółdzielcze „Jedność” stało się jednym z największych w Polsce. W latach 1917-1926 był współredaktorem dwutygodnika Jedność, zaś w latach 1917-1926 kierował też częstochowskim oddziałem Warszawskiego Zw. Stowarzyszeń Spożywców (od 1919 r. Zw. Polskich Stow. Spożywców).
W latach 1915-1918 i od 1925 r. członek PPS. W kwietniu 1917 r. wybrany do rady miasta, a w lipcu został ławnikiem m. Częstochowa.
Uczestnik rozbrajania Niemców w listopadzie 1918 r. – należał wówczas do Straży Obywatelskiej. Od stycznia 1919 r. działał w Komitecie Pomocy dla Lwowa. W lipcu 1920 r. wszedł w skład Ludowego Komitetu Niesienia Pomocy Armii, a w sierpniu jako członek Straży Obywatelskiej został komisarzem II rewiru w Częstochowie.
W latach 1919-1930 radny miejski (w okresie od 16 lutego 1926 do 5 listopada 1930 r. jej przewodniczący). Od 1 stycznia 1931 r. był członkiem zarządu Zw. Spółdzielni Spożywców Rzeczypospolitej w Warszawie. Objął wówczas stanowisko dyrektora działu produkcji związku i zajmował je aż do 1945 r.
W okresie okupacji niemieckiej współpracował z podziemiem, mimo iż nie należał do żadnej organizacji konspiracyjnej. Za jego zgodą na terenie nadzorowanych przez niego Zakładów Wytwórczych „Społem” w Kielcach mieścił się magazyn materiałów wybuchowych AK i BCh.
Po zakończeniu wojny pozostawał w zarządzie „Społem” w Warszawie. W 1946 r. odwołany ze stanowiska, w latach 1947-1948 był dyrektorem fabryki ołówków w Pruszkowie. Po jej upaństwowieniu zrezygnował z tej funkcji i podjął pracę w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Pruszkowie. Był kierownikiem działu produkcji, a następnie na coraz niższych szczeblach i w końcu w 1954 r. został zwolniony z pracy. W latach 1955-1957 był biegłym w Sądzie Wojewódzkim dla m. st. Warszawy. W marcu 1957 r. ponownie podjął pracę w spółdzielczości. Był instruktorem technicznym w wydz. produkcji własnej Zw. Spółdzielni Spożywców „Społem”, a od stycznia 1958 r. doradcą ds. produkcji.
Autor licznych prac specjalistycznych dotyczących spółdzielczości.
Zmarł 29 marca 1958 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu na Powązkach kwat. 153.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.